Ήταν Γενάρης του 1991. Την χώρα κυβερνούσε η Νέα Δημοκρατία και στο χώρο της Παιδείας επικρατούσε αναβρασμός και αντιδράσεις εξαιτίας των νέων μεταρρυθμίσεων Μητσοτάκη/Σουφλιά/Κοντογιαννόπουλου. Το πολυνομοσχέδιο έτοιμο για κατάθεση στη Βουλή, μιλούσε για ομοιόμορφη ενδυμασία των μαθητών, επιτήρηση εξωσχολικής ζωής, αναγκαστική προσευχή και εκκλησιασμό στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Οι αγώνες των μαθητών και της νεολαίας γενικότερα ήταν δυναμικοί σε όλη την Ελλάδα. Η μεγάλη πλειοψηφία των σχολείων τελούσε υπό κατάληψη, οι διαδηλώσεις και οι πορείες είχαν γίνει πια καθημερινό φαινόμενο. Ήταν η περίοδος που ομάδες φοιτητών της ΟΝΝΕΔ αποφάσισαν πως έπρεπε να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, και να «σπάσουν» τις καταλήψεις και τους αγώνες της εκπαιδευτικής κοινότητας όπου αυτό ήταν δυνατό.
Σαν σήμερα, στις 8 Γενάρη του 1991, ο επικεφαλής μιας εξ αυτών των ομάδων Ι. Καλαμπόκας χτυπά θανάσιμα καθηγητή με λοστό στο κεφάλι. Ήταν ο Νίκος Τεμπονέρας, διδάσκων σε υπό κατάληψη Λύκειο της Πάτρας ο οποίος βρισκόταν στο πλάι των μαθητών οι οποίοι υπερασπίζονταν τα δικαιώματά τους στη δημόσια και δωρεάν Παιδεία.
Ο Καλαμπόκας εκτίει μόνον τα 7 χρόνια της ποινής του – η οποία αρχικά ήταν ισόβια – και σήμερα εργάζεται ως προιστάμενος Εθνικής Τράπεζας, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά τη μεροληψία και τη σκοτεινή πλευρά της Δικαιοσύνης.
24 χρόνια μετά, η Ελλάδα και ο λαός της βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις. Κάτω από την καταστροφική πολιτική της ΕΕ του ΔΝΤ και της ακροδεξιάς κυβέρνησης Σαμαρά, φοιτητές και μαθητές σε όλη τη χώρα δέχονται την βία της κρατικής καταστολής και τις απαγορεύσεις διαδηλώσεων κάθε φορά που «φουντώνει» η βούληση για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους στο δρόμο. Κάτω από μια πολιτική βάρβαρης και σκληρής λιτότητας που καταπατά κάθε λαικό και εργατικό δικαίωμα και συνθλίβει το κοινωνικό κράτος, και λεηλατεί τη Γενική Εκπαίδευση.
Δεν είναι όμως μόνο οι πολιτικές που έμειναν ίδιες από το 1991. 24 χρόνια μετά, το όνομα του Νίκου Τεμπονέρα βρίσκεται δίπλα σε αυτά των Λαμπράκη και Πέτρουλα, στα στόματα και στα συνθήματα χιλιάδων μαθητών και φοιτητών που στέκονται αντιμέτωποι στην διαρκή υποβάθμιση της εκπάιδευσης. Στη σκέψη κάθε αγωνιζόμενου πολίτη που μέχρι σήμερα μάχεται για το δικαίωμα στη ζωή, στην εργασία και τη δημόσια δωρεάν Παιδεία. 24 χρόνια μετά, η ανάγκη για ενότητα, αλληλεγγύη και διαρκείς αγώνες είναι μεγαλύτερη από ποτέ.
