Θα μπορούσε να είναι άλλο ένα βιογραφικό σημείωμα για τον «Έλληνα Τσε Γκεβάρα».
Θα μπορούσε να ήταν άλλη μία αγιογραφία του Άρη Βελουχιώτη - ειδικά φέτος που συμπληρώνονται 70 χρόνια από το θάνατό του στη Μεσούντα των Τρικάλων με το όπλο στο χέρι, κυνηγημένος από ομάδες δεξιών παρακρατικών (πάντα με τη στήριξη του επίσημου ελληνικού κράτους και του ιμπεριαλιστικού παράγοντα), έχοντας βιώσει τον εξοστρακισμό και την απόρριψη από την τότε ηγεσία του ΚΚΕ, στιγματισμένος σαν τυχοδιώκτης αρνούμενος να αποδεχτεί τη Συμφωνία της Βάρκιζας, αλλά καταγεγραμμένος στη συλλογική λαϊκή μνήμη σαν τον σύγχρονο ήρωα της χώρας, που με τη δράση και τον προσωπικό του αγώνα συνέβαλε αποφασιστικά στην απελευθέρωση της χώρας από τον φασιστικό ζυγό.
Δεν ήταν μόνο «ο αρχηγός των ατάκτων» ο Άρης. Ήταν και κομμουνιστής παράλληλα, μορφωμένος και καλλιεργημένος, κυνηγημένος, βασανισμένος και εξορισμένος από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του ελληνικού κράτους τόσο πριν, όσο και κατά τη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας. Η μαρξιστική του μόρφωση, σε συνδυασμό με τα βιώματά του από τα βασανιστήρια και τις εξορίες, μα και τον ανυπότακτο χαρακτήρα του, ήταν ότι χρειαζόταν ο ελληνικός λαός και το ΕΑΜ προκειμένου να δημιουργηθεί το απαραίτητο για τον ένοπλο αγώνα στα μετόπισθεν εναντίον των ναζιστικών δυνάμεων κατοχής και τον ντόπιων συνεργατών τους. Αν και δεν είχε με το μέρος του την επίσημη κομματική γραμμή όταν είχε στο νου του τη δημιουργία ενός αντάρτικου στα βουνά, το λαϊκό αίσθημα και η πρόδηλη ανάγκη για ένοπλη αντίσταση στους κατακτητές, παρά τις δυσκολίες και αντιξοότητες που επεφύλασσε ένα τέτοιο εγχείρημα, τον ώθησαν στο να το υλοποιήσει παρά τους πενιχρούς πόρους που μπορούσαν να διατεθούν και τους ελάχιστους συμμάχους που είχε στα ανώτερα κομματικά επιτελεία, μη μπορώντας να τινάξει από πάνω του τη στάμπα του «δηλωσία».
Η ζωή και τα γεγονότα όμως τον δικαίωσαν. Το πνευματικό και υλικό του παιδί, η ένοπλη πτέρυγα του ΕΑΜ, ο Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός, έφτασε στο τέλος της Κατοχής περί τους 100 χιλιάδες ένοπλους αντάρτες, άντρες και γυναίκες, κατορθώνοντας να αποτελέσει ένα σημαντικό αντίβαρο στην παρουσία των γερμανικών δυνάμεων κατοχής και των ταγμάτων ασφαλείας, και σε πολλές περιπτώσεις να απελευθερώσει περιοχές της Ελλάδας πολύ πριν την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων.
Για πολύ κόσμο ο Άρης Βελουχιώτης ήταν μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, τραβώντας πολλές κατηγορίες προς το πρόσωπό του. Κανείς όμως δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για την αξιοπρέπειά του, την ηθική του υπόσταση, τον αγωνιστικό του ζήλο και την αλύγιστή του θέληση για την απελευθέρωση του λαού από τα δεσμά που του επέβαλλαν οι κατακτητές. Δεν έδειξε κανενός είδους φετιχισμό όσον αφορά τον απελευθερωτικό αγώνα, παρά μόνον εκείνον της δικαιοσύνης, ενίοτε σκληρής. Και πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώς, όταν διακυβεύονταν επί της ουσίας τα πάντα από τη στάση που θα επεδείκνυε, όντας ο αδιαπραγμάτευτος αρχηγός, κατά γενική ομολογία, του αγώνα, του «νέου '21», όπως αρεσκόταν να λέει;
Το «νέο '21» του Άρη και των παλικαριών του δεν θα τελείωνε παρά μόνο με την αποτίναξη όλων των ιμπεριαλιστικών δεσμών που έδεναν τον ελληνικό λαό από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, παραμερίζοντας κάθε επαίσχυντη συμφωνία και υπογραφή που θα συνέχιζε στο διηνεκές μια τέτοια κατάσταση. Η επιλογή του να ξαναβγεί στο βουνό μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας τον Φλεβάρη του 1945, αντικατόπτριζε πλήρως μια τέτοια κοσμοθεωρία για τον Άρη. Για το ΚΚΕ, μια τέτοια επιλογή αποτέλεσε για τον ίδιο το απονενοημένο διάβημά του, κατά μια έννοια, όπως και έγινε, νομοτελειακά σχεδόν, στις 15 Ιουνίου του 1945.
Μπαίνω συχνά στον πειρασμό να φανταστώ πώς θα αντιδρούσε ο Άρης, σαν χαρακτήρας, σαν ψυχοσύνθεση, μπροστά στο ενδεχόμενο να αποδεχτεί και να τηρήσει μια συμφωνία σαν αυτήν που επιχειρούν να επιβάλλουν στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα οι περιβόητοι «θεσμοί», τηρουμένων των αναλογιών πάντα στο σήμερα. Για τον Άρη δεν θα υπήρχε κανενός είδους «τρίτη επιλογή», αφού κάποιου είδους επίθεση στον πλούτο θα ήταν για εκείνον αυτονόητη. Για το ενδεχόμενο της υποταγής, με όποιο λεκτικό τέχνασμα και αν παρουσιαζόταν, ούτε λόγος. Κάλλιο να έβαζε το κεφάλι του στη λαιμητόμο, παρά να έβαζε μια σταγόνα νερό στο κρασί του που θα τον απομάκρυνε από το ιδεώδες του σοσιαλισμού και της κοινωνικής-λαϊκής απελευθέρωσης και δικαιοσύνης.
Η στάση του Άρη αποτελεί για εμάς πυξίδα διαχρονικά, περισσότερο από οτιδήποτε, για την ανάγκη να χτιστεί ένα πλατύ κίνημα από τα κάτω, με μια σαφή στοχοθεσία, ακόμη και θεωρηθεί από πολλούς αριστερίστικη, ουτοπική, μη ρεαλιστική. Η υπόθεση της ρήξης δεν είναι εύκολη υπόθεση, όμως είναι αναγκαία μπροστά στο ζοφερό ενδεχόμενο της διαρκούς λιτότητας, που για ακόμα μια φορά επιχειρεί να επιβάλλει το ιμπεριαλιστικό ευρωενωσιακό πλαίσιο στους εργαζόμενους της Ελλάδας και της Ευρώπης.
Η «αντάμωση στα γουναράδικα» λοιπόν δεν είναι άλλο ένα κενό σχήμα λόγου. Αποκτά νόημα και υλική υπόσταση και στο σήμερα όταν το μαχαίρι ακουμπά το λαιμό, με τη μορφή της ιδεολογικής τρομοκρατίας από την αστική τάξη και τους «θεσμούς» της.
* Η εικόνα είναι μια εξαιρετική σύνθεση που επιμελήθηκε η ΑΡΕΝ ΤΕΙ Πύργου!
