Η συγκρότηση του Τούρκικου εθνικού κράτους ήταν μια διαδικασία ιδιαίτερα αιματηρή, βίαια και βάναυση προκειμένου να επιτευχθεί η εθνική ομοιογένεια. Σχεδόν ταυτόχρονα βέβαια ακολούθησε και η εκδίωξη των Αρμενίων και των Ασσύριων, με φαινομενική στόχευση ένα έθνος ταυτισμένο πολιτισμικά και θρησκευτικά με το κράτος. Σκεπτόμενοι όμως, τις ενδοκαπιταλιστικές αντιπαραθέσεις στην περιοχή την συγκεκριμένη περίοδο, μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε τα ενδότερα κίνητρα του κεμαλικού εθνικισμού. Αυτές δεν είναι άλλες από εκείνες που αναπτύχθηκαν μεταξύ της ταχύτατα αναδυόμενης τούρκικης αστικής τάξης, που επιθυμούσε να εκδιώξει και το ελληνικό κεφάλαιο, καθώς είχε εδραιωθεί σε τομείς της εμπορικής δραστηριότητας.
Για άλλη μια φορά ο Ποντιακός φτωχός λαός υπέφερε τις μεγαλύτερες βαναυσότητες. Ως κατά συνέπεια τάγματα του τουρκικού στρατού επιτίθενται στα Ελληνικά χωριά λεηλατώντας τις λιγοστές περιουσίες και κακοποιώντας τις άμαχες γυναίκες. Ακόμα και σήμερα οι Τουρκικές Κυβερνήσεις αρνούνται να αναγνωρίσουν αυτό το άγριο έγκλημα.
Ο Ποντιακός Ελληνισμός βίωσε από πρώτο χέρι την προσφυγιά, την εξαθλίωση, την φτώχεια, τον ξεριζωμό. Ερχόμενοι στην Ελλάδα οι πρόσφυγες βίωσαν την γκετοποίηση και τον ρατσισμό. Η αποκατάσταση τους όχι μόνο άργησε, αλλά κατ’ ουσία δεν επέφερε ούτε κοινωνική ούτε οικονομική εξομάλυνση στα πλαίσια της ελληνικής καθημερινότητας, όπως άλλωστε υποκίνησαν φιλοβασιλικές κυβερνήσεις της Ελλάδας, που εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα του τοπικού κεφαλαίου. Αυτά λοιπόν, μέσω της περιθωριοποίησης του ποντικιού πληθυσμού, δημιουργούσε έναν εφεδρικό εργατικό στρατό έτοιμο για χρήση από την εγχώρια αστική τάξη, για να συμπιέσουν προς τα κάτω τα μεροκάματα εξασφαλίζοντας κέρδη για τους εργοδότες. Χρησιμοποιήθηκαν δηλαδή ως πάμφθηνο εργατικό δυναμικό για τις ανάγκες του κεφαλαίου, ιδιαίτερα στους εξαγωγικούς τομείς. Προσπάθησαν να χρησιμοποιηθούν για να χτυπήσουν το οργανωμένο εργατικό κίνημα ως απεργοσπάστες. Με στρατηγική στόχευση οι Βασιλόφρονες τους αποκαλούσαν “Τουρκόσπουρους”, τους καίγανε τα σπίτια, τους συνοικισμούς και διατυμπάνιζαν ότι δεν έχουν καμιά σχέση με τους "γηγενείς εθνικόφρονες".
Κάποιοι όμως τους χάλασαν τα σχέδια. Βροντοφώναξαν ότι η Ελλάδα δεν διαιρείται σε πρόσφυγες και ντόπιους αλλά σε κεφαλαιοκράτες και εργάτες. Δεν ξέχασαν πώς η βία είναι αδελφή του κράτους-υπηρέτη του κεφαλαίου.
Με γοργούς ρυθμούς όμως, ο Ποντιακός Ελληνισμός έδωσε τα πιο διαλεχτά παιδιά του στο Εργατικό-Λαϊκό Κίνημα της Πατρίδας μας. Δε δέχθηκαν να παίξουν τον ρόλο, που διεφθαρμένες ελληνικές κυβερνήσεις θέλησαν να τους δώσουν, παρά τις πιέσεις που τους ασκήθηκαν. Οι Πόντιοι που χτυπήθηκαν από τον Τούρκικο σωβινισμό δεν το έβαλαν κάτω και αποτέλεσαν μερικά από τα πιο λαμπρά παραδείγματα αποφασιστικότητας και αντίστασης, καθώς επίσης συμπεριέλαβαν στον πολιτισμό μας κάποια από τα στοιχεία του, που στο πέρασμα του χρόνου θεωρούνται καίρια και αναπόσπαστα.
Δεν αναιρούμε τη δυναμική που αφορμάται από την ανάγκη των λαών να αντισταθούν και να διεκδικήσουν όσα του ανήκουν δικαιωματικά ...
Δεν ξεχνούμε την Ιστορία….
