«Εξάντλησα όλες τις διαπραγματευτικές δυνατότητες. Ήθελαν να μας ρίξουν ή να χρεοκοπήσουμε. Όποιος πιστεύει ότι έχουμε εναλλακτική λύση να την καταθέσει».
Αυτά ήταν τα λόγια του πρωθυπουργού και προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα στην ομιλία του προς την ΚΟ του κόμματος λίγες ώρες πριν από την ψήφιση του νομοσχεδίου. Ήταν, όμως, παράλληλα και εκείνη η στιγμή που κάποιοι απόρησαν και αναρωτήθηκαν αν ο πρωθυπουργός κάνει πλάκα ή όντως δεν γνωρίζει ποιό είναι το λεγόμενο "PlanB" το οποίο εκφράζεται εντός του ΣΥΡΙΖΑ μέσω της Αριστερής Πλατφόρμας εδώ και πολλά χρόνια.
Μαζί με αυτό, ήρθε και η δήλωση σε συνέντευξη στην ΕΡΤ πως υπήρξε απεύθυνση σε διάφορες χώρες για βοήθεια μέσω εναλλακτικού σχεδίου, χωρίς όμως αντίκρισμα. Βέβαια, μέσα σε αυτές τις χώρες αναφέρθηκε και το όνομα της Ρωσίας, ο πρωθυπουργός της οποίας, Βλάντιμιρ Πούτιν, είχε προσφάτως δηλώσει πως θα σταθεί στο πλάι της Ελλάδας εάν αυτή αποφασίσει να απαλλαγεί από τα δεσμά του κοινού ευρωνομίσματος.
Υπάρχει, όμως, η διαπίστωση εδώ και κάποιες μέρες ότι πολύς κόσμος ακόμα και εντός της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ διατυμπανίζει πως έχει πλήρη άγνοια αναφορικά με αυτό το σχέδιο ρήξης και ακριβώς εξαιτίας αυτού δεν υπήρχε ο χρόνος ανάλυσης και διεκπεραίωσής του. Είναι αλήθεια, όμως, σύντροφοι, ότι δεν γνωρίζουμε ποιό είναι αυτό το "PlanB" ή κάπου εδώ υπάρχει μια μικρή (θέλουμε να πιστεύουμε) πιθανότητα να υιοθετούμε τακτικές στρουθοκαμηλισμού και "δεν ήξερα/δεν γνώριζα";
Η Αριστερή Πλατφόρμα έχει θέσει εδώ και πολύ καιρό -θα μπορούσε κάποιος να πει και προ κρίσης- ένα εναλλακτικό σχέδιο οικονομικής και πολιτικής κατεύθυνσης σύμφωναμε το οποίο η Ελλάδα μπορεί σήμερα μέσω ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ να ορθοποδήσει και να χαράξει μια πορεία ανάπτυξης πολύ πιο άμεση χρονικά από τον δρόμο των μνημονίων και των πολιτικών λιτότητας που την έφεραν στο χείλος του γκρεμού.
Ένα σχέδιο ρήξης στο οποίο έχει εκφράσει δημοσίως τη στήριξή του μεγάλο μέρος βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και ο διακεκριμένος οικονομολόγος Κώστας Λαπαβίτσας.
Ποιο είναι όμως συνοπτικά και χωρίς υπεραναλύσεις αυτό το σχέδιο;
Έχει γίνει πλέον κατανοητό ότι η Ευρωζώνη αλλά και η ΕΕ έχουν μεταβληθεί σε Γερμανικό πολιτικό και κυρίως οικονομικό ιμπεριαλιστικό χώρο. Σε χώρο όπου το μεγάλο κεφάλαιο έχει επιβάλλει σε πανευρωπαϊκή κλίμακα τις άγριες νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας, επιδιώκοντας ν’ αυξάνουν διαρκώς τα ποσοστά εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης όλων των χωρών-μελών με αποκορύφωμα την κρίση που ξέσπασε πριν από μερικά χρόνια και πλέον "γονατίζει" κυρίως τα κράτη του Ευρωπαϊκού Νότου που αποτελούσαν παραδοσιακά μεγάλες παραγωγικές δυνάμεις εξαιτίας της γεωγραφικής τους θέσης. Μέσω των μνημονίων και της επιτήρησης, γίνεται αδύνατη η εφαρμογή βαθύτερων προοδευτικών μετασχηματισμών σε κάθε χώρα και πολύ περισσότερο μετασχηματισμών με σοσιαλιστικό ορίζοντα.
Η όλη διαδικασία ρήξης και μετάβασης στο εναλλακτικό πρόγραμμα θα πρέπει να είναι άμεση, καθώς η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα είναι απαραίτητη για την άσκηση μίας αυτόνομης οικονομικής πολιτικής. Μέσω, δηλαδή, της ανάκτησης της νομισματικής κυριαρχίας που σημαίνει και ανάκτηση της δυνατότητας παροχής ρευστότητας προς την οικονομία, αλλά και της αποδέσμευσης του κράτους από το ασφυκτικό πλαίσιο της ΟΝΕ στο πεδίο της δημοσιονομικής και της νομισματικής πολιτικής.
Πρώτο βήμα αποτελεί η άμεση εθνικοποίηση των τραπεζών και παρέμβαση του κράτους με δημόσιους επιτρόπους. Η διαδικασία αυτή απαιτεί δημόσιο έλεγχο και για να υπάρξει αξιοκρατία, η "κάθαρση" θα πρέπει να υλοποιηθεί από τους ίδιους τους εργαζόμενος, καθώς και τις συνδικαλιστικές ενώσεις των τραπεζών.
Έπειτα η άμεση στάση πληρωμών με στόχο το πάγωμα του χρέους. Μέσω μιας τέτοιας κίνησης, θα υπήρχε και άμεση δυνατότητα εκκίνησης ουσιαστικών διαπραγματεύσεων με στόχο την αναδιάρθρωση αυτού και τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, πράγμα που συμπεριλαμβάνεται καθαρά στο προεκλογικό πρόγραμμα και τις δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Τέλος, με την αποδέσμευση του κράτους από την ΟΝΕ στο πεδίο της δημοσιονομικής και της νομισματικής πολιτικής, θα γίνει εφικτός ο τερματισμός της λιτότητας και μη περιορισμός στην έκδοση του νέου νομίσματος, φορολογική δικαιοσύνη, καθώς και αναδιανομή του πλούτου και του εισοδήματος με σαφή εύνοια στις δημόσιες επιχειρήσεις.
Και ας μην ξεχνάμε ότι εκτός, όμως, από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, τους δανειστές, τους εταίρους, τα Eurogroup,τις συνόδους Κορυφής, τις διαπραγματεύσεις και τις ατελείωτες οικονομικές και δημοσιονομικές αναλύσεις που βιώνουμε το τελευταίο διάστημα, ξεχνάμε πως υπάρχουν και οι λαοί. Οι λαοί που υποφέρουν από το βάρος του δημόσιου χρέους και τα αντεργατικά μέτρα.
Οι λαοί αυτοί στέκονται αλληλέγγυοι στις χώρες που αγωνίζονται και ας φανταστούμε πόσο πιο εύκολα θα συμβεί αυτό στην περίπτωση της Ελλάδας μέσω μιας ρήξης. Ήδη κιόλας, πριν καν αυτή υιοθετηθεί ως πρακτική, πραγματοποιήθηκαν μαζικές εκδηλώσεις αλληλεγγύης σε Αγγλία, Γαλλία, Βέλγιο, Γερμανία και Ισπανία υπέρ της χώρας μας, καθώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κατακλύστηκαν από το περίφημο "ThisisaCoup".
Η αλληλεγγύη και οι εργατικοί αγώνες, μπορούν να δημιουργήσουν θετικό «ντόμινο» ανατρεπτικών εξελίξεων που θα φέρνουν τη ρήξη και τον εναλλακτικό δρόμο από την Ελλάδα σε όλη την Ευρώπη.
Όταν ένα σχέδιο αποτυγχάνει, πάντα θα υπάρχει κάτι εναλλακτικό.
"Η μόνη χαμένη μάχη είναι αυτή που δε δόθηκε ποτέ", συνηθίζουμε να λέμε στην Αριστερά.
Η Ευρωζώνη και η ΕΕ εδώ που έχουν φτάσει δεν μεταρρυθμίζονται ούτε επαναθεμελιώνονται.
Το ζήτημα πλέον είναι στα χέρια της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του λαού του "ΟΧΙ".
Να συνειδητοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, η βάση του, ο κόσμος που τον έφερε ως εδώ, ο ελληνικός λαός πως ότι δεν αλλάζει με διαπραγματεύσεις και με περπατημένες τακτικές, αλλάζει στο δρόμο και με εναλλακτικές προοδευτικές λύσεις. Να γίνει κατανοητό στον κόσμο πως η Ελλάδα μπορεί να πορευτεί αλλιώς και να προσπαθήσει να μετασχηματίσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό που πραγματικά είναι και πρέπει να παραμείνει.
Μόνο αυτός ο κόσμος μπορεί να νικήσει και να επαναφέρει την αριστερά σε τροχιά νίκης, διότι η αριστερά δεν είναι η κυβέρνηση, ούτε η διαπραγματευτική ομάδα ούτε οι κοινοβουλευτικοί της εκπρόσωποι. Η Αριστερά είναι ο κόσμος της και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, ο ελληνικός λαός.
