Η ανασύνθεση της Αριστεράς είναι μια πονεμένη υπόθεση, μια ιστορία χωρίς ούτε καλή αρχή ούτε καλό τέλος.
Πολλές φορές η αναφορά της λέξης «ανασύνθεση» είναι κενή νοήματος και αναφέρεται μόνο ως ιδεολογικό περιτύλιγμα της αποσύνθεσης της.
Τα ρεύματα που μέχρι σήμερα θέλησαν να έχουν αναφορά σε αυτήν την έννοια ποτέ δεν επιδίωξαν την πραγμάτωση της , γιατί η ανασύνθεση της Αριστεράς δεν είναι κενή νοήματος , δεν είναι μια έννοια για να πάμε πάσο στην πολιτική, αλλά πολιτική πρακτική.
Η ανασύνθεση της Αριστεράς ξεκινά από μια παραδοχή , ότι κανένα ρεύμα της Αριστεράς δεν έχει τα εργαλεία να ερμηνεύσει και να αλλάξει τον κόσμο.
Ξεκινά από την παραδοχή ότι πρέπει να εφεύρουμε νέα εργαλεία, εργαλεία που δεν θα διαγράφουν τα παλιά αλλά θα διορθωθούν. θα προσαρμόζονται στην σημερινή εποχή στις δυνατότητες της πληροφορίας και της κατάστασης της κοινωνίας.
Είναι μια αλήθεια ότι ένα κόμμα δυναμώνει όταν «καθαρίζουν» οι γραμμές του, οι κοινωνικές συμμαχίες του, οι θέσεις του και ο κορμός του. Είναι όμως επίσης αλήθεια ότι αν είχαμε ένα τέτοιο κόμμα, κόμμα με καθαρό προσανατολισμό, δεν θα είχε κανένα νόημα να μιλάμε για την ανασύνθεση της Αριστεράς παρά μόνο για το πώς οικοδομούμε τον σοσιαλισμό.
Όταν τα υπάρχοντα κόμματα δεν μπορούν και τα υπάρχοντα κινήματα δεν αρκούν για να αποτραπούν οι πολιτικές της ελίτ, ο νεοφιλελευθερισμός στο σήμερα, τότε η Αριστερά ή κάνει το βήμα μπροστά ξεκινώντας μια διαδικασία επανασχεδιασμού της συνολικής δράσης της ή παρακολουθεί τα γεγονότα από το σπίτι της ανήμπορη να αντιδράσει και να παράγει θέσεις που να δώσουν μια πνοή αισιοδοξίας στον κόσμο.
Η ανασύνθεση της Αριστεράς ξεκινά από τρεις βασικές θέσεις - αρχικά ότι δεν κατέχει κανείς την καθαρή γραμμή, εκείνη την γραμμή που οδηγεί σε θετικές εξελίξεις.
Η ανασύνθεση της Αριστεράς ξεκινά σε επίπεδο πολιτικού λόγου, ξεκινά με το να μην είμαστε απόλυτοι και να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι αυτό που λέμε μπορεί και να μην είναι αυτό που ισχύει – δηλαδή, ότι μπορεί να μην έχουμε εμείς τα θεωρητικά εργαλεία να ερμηνεύσουμε σωστά την συγκυρία.
Δεύτερη θέση ότι τα εργαλεία που έχουμε δεν μας αρκούν, τα κινήματα που στήνουμε δεν κερδίζουν και ο λόγος μας δεν ακουμπά τις κοινωνικές τάξεις στις οποίες απευθυνόμαστε.
Πράγματι σήμερα η ανασύνθεση της Αριστεράς είναι αναγκαία, η Αριστερά (πλην ΚΚΕ που η ανασύνθεση δεν το αφορά) πήρε λιγότερο από 2% στις τελευταίες εκλογές, η αριστερή σοσιαλδημοκρατία πήρε κάτι λιγότερο από 3%, ενώ προσωποπαγείς σχηματισμοί χωρίς ιδεολογική αναφορά φαίνεται να μην μπορούν να έχουν παρέμβαση.
Τα εργαλεία που έχουμε, είτε αναφερόμαστε σε δομές, σε κινήματα, σε κόμματα ή σε πρόσωπα, δεν αρκούν για να υπάρξει ένα σχέδιο που να μπορεί να κερδίσει την επόμενη μέρα.
Ο κομμουνισμός δεν είναι μια κατάσταση που θα έρθει σαν ώριμο φρούτο, μια κατάσταση που θα ανοίξει όταν, στο πλαίσιο του λόγου μας, τον αναφέρουμε πολλές φορές και περιφέρουμε τον τίτλο του κομμουνιστή με περηφάνια. Κομμουνισμός είναι εκείνη η κίνηση που παράγει αποτελέσματα, οργανώσεις, δομές, αντιστάσεις και νίκες για το κίνημα.
Κομμουνισμός είναι η κατάργηση της υπάρχουσας κατάστασης, η συνεχής διαδικασία οικοδόμησης εργαλείων που να κάνουν την ζωή μας καλύτερη.
Αυτό είναι το τρίτο χαρακτηριστικό της ανασύνθεσης της Αριστεράς, ο σκοπός της, η καθημερινότητα της και η παρέμβαση στον κόσμο, ο τρόπος άσκησης πολιτικής .
Η τρίτη θέση της ανασύνθεσης της Αριστεράς είναι ότι είμαστε κομμουνιστές με την πιο χαρακτηριστική σημασία της λέξης, ότι δεν είμαστε βολεμένοι με την υπάρχουσα κατάσταση , ότι είμαστε «της γης οι κολασμένοι», όχι με την έννοια της εξαθλίωσης, αλλά με την έννοια ότι πάμε κόντρα στον παράδεισο που μας επιβάλλεται και θέλουμε να τον ανατρέψουμε.
Η ανασύνθεση της Αριστεράς πρέπει να φιλοδοξεί να καταλήξει σε κάτι που θα πηγαίνει κόντρα στην σημερινή σύνθεση, δομές, αφηγήσεις και καθημερινή πολιτική πρακτική.
Δεν αρκεί να λέμε ότι είμαστε διαφορετικοί - πρέπει να το δείχνουμε κιόλας. Χρειάζεται να φτιάξουμε εργαλεία τέτοια που ο κόσμος της Αριστεράς να νιώσει ότι έχει ξανά λόγο να ασχοληθεί με την πολιτική.
Η Αριστερά στην Ελλάδα χρειάζεται μια νέα σύνθεση , χρειάζεται όμως και έναν φορέα που θα είναι η βάση αυτής της μετάβασης.
Έχει σημασία να στηριχθεί η Λαϊκή Ενότητα όχι γιατί είναι το κόμμα που συμπυκνώνει τα χαρακτηριστικά που περιγράφονται αλλά γιατί είναι η μόνη δύναμη που αναγνωρίζει ότι έχει αυτές τις αδυναμίες, η μόνη δύναμη που δεν κινείται αυτό αναφορικά γύρω από την γραμμή της και έχει θέση για ένα μέτωπο που θα μπορούσε να λειτουργήσει κατά αυτόν τον τρόπο.
Για να γίνει πράξη η ανασύνθεση της Αριστεράς, πρέπει όλοι όσοι την θέλουν να συμβιβαστούν σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα. Το μίνιμουμ πρόγραμμα δεν είναι πανάκεια, δεν γίνεται για να γίνει μια ενότητα για την ενότητα - αυτό το πρόγραμμα είναι μια παραδοχή ήττας, μια παραδοχή ότι η γραμμή μας δεν αρκεί να ανοίξει εναλλακτικούς δρόμους για την ελληνική κοινωνία.
Το μίνιμουμ πρόγραμμα είναι μια παραδοχή ότι στο σήμερα είμαστε λίγοι ποιοτικά και ποσοτικά για να έχουμε τα αναγκαία αποτελέσματα.
Η ανασύνθεση της Αριστεράς έχει νόημα, ακριβώς γιατί βρισκόμαστε σε μια περίοδο σκληρής ήττας για την Αριστερά, έχει νόημα γιατί κανένας μας δεν παίρνει μέτρα στο κοινωνικό πεδίο, έχει νόημα γιατί ακόμα και το ΚΚΕ, που κρατιέται στα ποσοστά του, έχει απώλειες, παρόλο που πήρε πολύ κόσμο που ήταν σε άλλα σχήματα της Αριστεράς.
Σε αυτή την συγκυρία, με την Αριστερά να έχει χάσει πάνω από το 50% της δύναμης της από το 2015, κανείς δεν μπορεί να μιλάει για αισιοδοξία λόγω των εκλογικών αποτελεσμάτων ή της κατάστασης του κινήματος.
Χρειάζεται λοιπόν έναν μίνιμουμ πρόγραμμα που να περιγράφει την κατεύθυνση που πρέπει να πάρει η Αριστερά το επόμενο διάστημα και εδώ έχει σημασία να στηριχθεί η Λαϊκή Ενότητα γιατί είναι η μόνη δύναμη που έχει τέτοιες αναφορές και μπορεί να λειτουργήσει ως μια τέτοια βάση για την επόμενη μέρα.
