Βρισκόμαστε 13 μέρες πριν τις εκλογές και μια πραγματικότητα που φαίνεται πλέον όλοι να την έχουν αποδεχτεί. Η ΝΔ θα κερδίσει τις εκλογές κάνοντας έτσι τον Κυριάκο Μητσοτάκη τον επόμενο Πρωθυπουργό της χώρας. Παραδόξως ενώ μιλάμε για τις πρώτες εθνικές εκλογές μετά από σχεδόν 4 χρόνια η προεκλογική περίοδος φαίνεται να εξελίσσεται σε ένα σχετικά ήπιο κλίμα. Λίγο το καλοκαίρι, λίγο το προδιαγεγραμμένο του αποτελέσματος, λίγο η ένταση με την Τουρκία η προσοχή του κόσμου φαίνεται να βρίσκεται στραμμένη αλλού και όχι στις εκλογές της 7 Ιουλίου. Αντίθετα η συζήτηση λίγο από την ένταση που υπάρχει στην Ανατολική Μεσόγειο με αντικείμενο του πόθου τα δικαιώματα των γεωτρήσεων στα χρυσοφόρα οικόπεδα της Κυπριακής ΑΟΖ φαίνεται να τραβάει περισσότερο την προσοχή μας αυτή τη στιγμή. Η συζήτηση για το ενδεχόμενο ακόμα και μιας πολεμικής σύρραξης μπορεί να βρίσκεται σε πρώτο πλάνο, ωστόσο η επίθεση από την οποία κινδυνεύει η χώρα μας δεν προέρχεται από την ''Γαλάζια Πατρίδα'' του Ερντογάν αλλά από την γαλάζια αντεπίθεση της Νέας Δημοκρατίας.
Τα στελέχη της παράταξης του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν μπαίνουν καν στον κόπο να κρυφτούν σε σχέση με τις προθέσεις τους για την επόμενη μέρα, περιγράφοντας μια ολομέτωπη επίθεση σε ότι έχει απομείνει από κοινωνικό κράτος, εργασιακά δικαιώματα και δημόσια περιουσία. Οι ελάχιστες δημοκρατικές κατακτήσεις της προηγούμενης περιόδου ενδέχεται να μπουν και αυτές στο στόχαστρο ώστε να ολοκληρωθεί ο συμβολισμός της δεξιάς αντεπίθεσης προς τέρψη των αδηφάγων στελεχών της ΝΔ που βρέθηκαν για λίγα χρόνια εκτός της φυσικής τους - όπως την αντιλαμβάνονται - θέσης. Η αλήθεια είναι ότι η απροθυμία του ΣΥΡΙΖΑ για την άσκηση μια διαφορετικής πολιτικής ενδυνάμωσε τόσο πολύ την ΝΔ ώστε αυτή τη στιγμή ο μόνος κίνδυνος που διατρέχει είναι να ''εξαναγκαστεί'' σε συνεργασία με το ΚΙΝΑΛ ώστε να αποφύγει μία εκλογική αναμέτρηση χωρίς το μπόνους των 50 εδρών. Ενώ λοιπόν γνωρίζουμε σχεδόν απόλυτα το τι θα γίνει στις 7 Ιούλη, στην πραγματικότητα θα πρέπει ήδη να ετοιμαζόμαστε για τις 8.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει εξαγγείλει ένα πρόγραμμα φοροελαφρύνσεων για τα ανώτερα εισοδήματα αλλά και επιβάρυνσης για τα κατώτερα, το οποίο δημιουργεί ένα έλλειμμα 5,5 δις ευρώ στα δημόσια έσοδα. Φυσικά η ΝΔ ούτε στάση πληρωμών του χρέους θα κάνει αλλά ούτε και θα αμφισβητήσει το πρόγραμμα λιτότητας ως το 2065, το οποίο νομοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό σημαίνει πολύ απλά περικοπές σε επιδόματα, επιπλέον περικοπές στις δημόσιες δαπάνες και μηδενικές προσλήψεις στο Δημόσιο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επίσης δεδομένα θα επιτεθεί στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο για χάρη της ιδιωτικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ενώ στελέχη της ΝΔ μιλάνε για επίθεση και στην Δημόσια Υγεία.
Μπορεί ένας άνθρωπος με χαμηλά ή και μεσαία εισοδήματα να επιβιώσει σε αυτήν την κατάσταση; Η απάντηση είναι προφανώς όχι. Θα αυτοπεριοριστεί η Κυβέρνηση της ΝΔ όταν θα δει την τραγική κατάσταση την οποία φέρνουν τα μέτρα της; Η απάντηση είναι ξανά όχι. Η επίθεση που θα δεχτούμε θα είναι ολοκληρωτική και χωρίς έλεος και είναι ζήτημα επιβίωσης το να μπορέσουμε να στήσουμε τις άμυνές μας. Αυτός είναι ο πραγματικός πόλεμος για τον οποίο θα πρέπει να ανησυχούμε.
Μια φυλακή 9.104 χιλιομέτρων
9.104 χιλιόμετρα.
Τόσο απέχει η πόλη των Σκοπίων από το Καράκας. Τόσο απέχει και η ειρήνη από τα πραξικοπήματα.
Ή τουλάχιστον τόσο απέχει, για τις ΗΠΑ στο παγκόσμιο σκηνικό.
Βλέπετε, στην Ελλάδα – χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες της κυβέρνησης – οι ΗΠΑ έχουν αναχθεί σε παράγοντα ειρήνης. Δεν το λέει ανοιχτά κανένας από τον ΣΥΡΙΖΑ προφανώς, αλλά υπονοείται. Και απέναντι στις σχετικές κριτικές, μέχρι σήμερα που ψηφίστηκε η συμφωνία των Πρεσπών στη Βουλή, η μόνιμη επωδός ήταν:
«Μα τι θέλετε, τέλος πάντων; Προφανώς, με το ΝΑΤΟ θα λυνόταν το Μακεδονικό».
Και άντε, ας ισχυριστούμε πως εδώ έχουμε κοντή μνήμη και ξεχνάμε πόσο απειλητική για την δημοκρατία, λαϊκή και αστική, στην Ελλάδα ήταν η Αμερική διαχρονικά.
Άντε, ας πούμε το ίδιο και στη Βόρεια Μακεδονία: παρότι οι ΗΠΑ τάισαν εθνικισμό στην πρώην Γιουγκοσλαβία μέχρι να κυλιστεί στον εμφύλιο, οι γείτονες δεν ενεπλάκησαν σε αυτόν, οπότε, ποιος ξέρει, μπορεί να θεωρούν ότι σώθηκαν τότε ή θα σωθούν το επόμενο διάστημα.
Άντε, ας πούμε πως και στην Ουκρανία, δεν είχαμε καραμπινάτη νεοφασιστική κυβέρνηση, κρυφή ή φανερή που επιβλήθηκε από την ΕΕ και τις ΗΠΑ, αλλά κίνημα αντίστασης απέναντι στην πρόσδεση της χώρας στο ένα άρμα ή στο άλλο, μέσα στο οποίο απλώς έχασε την ηγεμονία η Αριστερά.
Άντε, ας πούμε πως και στην Συρία, χώρα της οποίας πολλούς πολίτες έχουμε «φιλοξενήσει» στα στρατόπεδα συγκέντρωσης τα τελευταία χρόνια, πήγε να γίνει επανάσταση και την κατέπνιξαν… από κοινού ΗΠΑ και Ρωσία. Στο φαντασιακό και τα πιο παράλογα βγάζουν νόημα.
Και άντε, ας δεχτούμε πως τα προχωρήματα της μπολιβαριανής επανάστασης έχουν επιβραδυνθεί από τότε που ο κόσμος έχασε τον Ούγκο Τσάβες.
Είναι γνωστό πως η Δεξιά της Βενεζουέλας, που αυτή τη στιγμή πλειοψηφεί στην Εθνοσυνέλευση, είναι διαχρονικά απολύτως ταυτισμένη με τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Το ότι από αυτό βέβαια βγήκε ο Χουάν Γκουαΐδο και… αυτοανακυρήχθηκε (!) προσωρινός Πρόεδρος της Βενεζουέλας και περίπου «απελευθερωτής» που θα την οδηγήσει σε ελεύθερες (!!) εκλογές για να αφήσει πίσω την δικτατορία (!!!) του Μαδούρο και κάλεσε τον στρατό να διαφυλάξει την ολίγων λεπτών εξουσία του, είναι νέο κεφάλαιο στο παγκόσμιο βιβλίο του αντιδημοκρατικού θράσους και της γελοιότητας. Ο βενεζουελάνικος στρατός, που γέννησε τον Τσάβες, βέβαια, σέρβιρε ένα μεγαλοπρεπέστατο «όχι».
Οι ΗΠΑ; Η ΕΕ; Ακόμα και ο… Καναδάς;; Όλοι αυτοί οι πολύ «δημοκράτες»;
Ο Τραμπ αναγνώρισε τον αυτόκλητο «απελευθερωτή» ως προσωρινό Πρόεδρο, o Ντόναλντ Τασκ (πρόεδρος του Συμβουλίου), η Φεντερίκα Μοντεγίνι (ύπατη εκπρόσωπος) και ο Αντόνιο Ταγιάνι (πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου) το ίδιο, ενώ ακολούθησαν και κυβερνητικοί αξιωματούχοι του Καναδά και πολλών λατινοαμερικάνικων κρατών με κυβερνήσεις μαριονέτες, όπως η Αργεντινή και η Βραζιλία.
Η ελευθερία για όλους αυτούς που τόσα δάκρυα χύνουν για αυτήν έχει να κάνει με το πετρέλαιο. Τις εξορύξεις. Τις επενδύσεις. Τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Το κεφάλαιο. Άλλη ελευθερία δεν υπάρχει. Και φυσικά, ουδόλως τους απασχολεί εσωτερικά ζητήματα μιας χώρας – όποιος αντιτίθεται είναι «δικτάτορας» ή «κομμουνιστής». Τελεία.
Αυτά είναι γνωστά. Στην Ελλάδα, όμως, που η Αριστερά ήταν για τέτοιου είδους πραξικοπήματα – «λευκά» και κανονικά - πάντα ενάντια στην Αμερική και η Δεξιά υπέρ; Τι συμβαίνει τώρα;
Η εύκολη απάντηση είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αριστεροδεξιά – όχι μόνο σε επίπεδο πολιτικών, αλλά και στελέχωσης, όλο και περισσότερο.
Η αλήθεια είναι πως αυτή τη στιγμή για να ασκήσει μια εκλεγμένη κυβέρνηση κυρίαρχη πολιτική προς όφελος του λαού της (ίσως η πεμπτουσία της δημοκρατίας), θα βρει πάρα πολύ γρήγορα απέναντι της την Δύση, είτε ως εθνικά κράτη είτε ως θεσμοθετημένες υπερεθνικές δομές, δηλαδή το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Και για να έρθουμε στα «δικά μας», φιλειρηνική πολιτική στο εξωτερικό ή φιλολαϊκή στο εσωτερικό μιας χώρας θα πρέπει να ερμηνεύεται μόνο με όρους Δύσης. Δηλαδή επενδύσεις. Δηλαδή εξορύξεις. Δηλαδή πετρέλαιο. Δηλαδή κεφάλαιο. Το σχήμα είναι κυκλικό.
Όπως κυκλική ήταν και η διαδρομή των φυλακισμένων στην θρυλική ταινία «Εξπρές του Μεσονυχτίου». Ως μέθοδο πειθάρχησης τους στις απάνθρωπες τούρκικες φυλακές, οι φυλακισμένοι αναγκάζονται να περπατούν κάθε μέρα κυκλικά γύρω από ένα υποστήλωμα – γρανάζια μιας μηχανής που γυρνούν σωστά προς όφελος της. Όταν ο πρωταγωνιστής Μπίλι Χέιζ αποφασίζει μια μέρα να μην ανεχτεί άλλο και να περπατήσει αντίθετα με τη φορά του ρολογιού, οι συγκρατούμενοι του ταράζονται, λέγοντας του:
«Καλημέρα, Αμερικάνε φίλε μου. Θα μπλέξεις αν πας έτσι. Ο καλός Τούρκος πάντα περπατάει προς τα δεξιά! [Αν περπατάς προς τα] αριστερά, είναι κομμουνιστικό! Δεξιά είναι καλά. Βλέπεις; Πρέπει να πας από την άλλη. Το άλλο είναι σωστό!»
Στο τέλος της ημέρας, δεν έχει τόση σημασία αν περπατάς έτσι ή αλλιώς. Σημασία έχει μόνο η φυλακή – ακόμα κι αν αυτή έχει μήκος 9.104 χιλιόμετρα. Και η φυλακή σου επιτρέπει μόνο έναν τρόπο να κάνεις τα πράγματα: τον δικό της.
Εντιμότατα χαρτόμουτρα
Οι τελευταίες μέρες (υποτίθεται πως) είναι πολύ κρίσιμες για τη χώρα. Σπάσιμο συμπολίτευσης, μετέωρη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, παραιτήσεις υπουργών, «μεταγραφές» στελεχών, ψήφος εμπιστοσύνης, επίλυση του Μακεδονικού.
Υπό άλλες συνθήκες, θα λέγαμε πως ζούμε ιστορικές στιγμές και κρίσιμες…
….αν όλα αυτά δεν ήταν ένα χυδαίο πόκερ, ανάμεσα σε πολιτικούς «χαρτόμουτρα», χωρίς αξίες και ιδεολογικές αρχές.
Η Ένωση Κεντρώων απολαμβάνει την ησυχία που τους προσφέρουν τα ΜΜΕ και ίσως είναι καλύτερο για αυτούς.
Σε μια περίοδο που όλοι προσφέρουν αφειδώς «κορώνες», θα βγει πάλι ο Βασίλης Λεβέντης, όπως το βράδυ των τελευταίων εκλογών, με ταπεινό ύφος και τα χέρια σταυρωμένα, να δηλώσει την απογοήτευση του για την κατάντια του πολιτικού σκηνικού. Όταν είσαι μαθημένος στα «σαλόνια» του Καναλιού 67 βέβαια, είναι φυσιολογικό να ξενερώνεις με την έλλειψη τεκμηριωμένου νηφάλιου διαλόγου για την πατρίδα και την εθνική ομοψυχία, που χαρακτηρίζει τα «αλώνια» της Βουλής. Θα του προτείναμε να επιστρέψει στην μάχιμη πολιτική πεδίου, αλλά μάλλον δεν έχει τελειώσει ακόμα η θητεία του ως «χρήσιμου ηλίθιου» (sic)
To Ποτάμι απειλεί πως θα ανασκευάσει μια εκ των ιδρυτικών του θέσεων: να συμβάλλει στην αποκατάσταση της οικονομικής και διπλωματικής κυριαρχίας της Ελλάδας στα Βαλκάνια. Στη Σεβαστουπόλεως δεν θέλουν να χρησιμοποιούνται για να σώζεται η κυβέρνηση και για αυτό, θα θυσιάσουν τις αρχές τους για να παραμείνουν συνεπείς στην αντικυβερνητική τους στάση.
Κάποιος κακεντρεχής θα ισχυριζόταν ότι αν, μετά από την ψήφο εμπιστοσύνης που έχει ήδη εξασφαλίσει με «δανεικούς» η κυβέρνηση, το Ποτάμι υιοθετούσε ντε φάκτο φιλοκυβερνητική θέση, υπερψηφίζοντας τη Συμφωνία των Πρεσπών (θεμελιώδης άποψη και λόγος διαζυγίου με το ΚΙΝ.ΑΛ.), θα εξατμιζόταν πολύ πριν τις εκλογές και εξατμιζόμενο, δεν θα είχε καμία διαπραγματευτική ισχύ στην προεκλογική/μετεκλογική σύγκλιση με τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΝΔ. Όποια κι αν είναι η αλήθεια πάντως, θεωρούμε πως το στιβαρό και αταλάντευτο στίγμα που χαρακτηρίζει το Ποτάμι θα το επαναφέρει στη σωστή γραμμή του «ξεβλαχέματος» της χώρας, όπως αυτό κληρονομήθηκε από την περίοδο Σημίτη.
Το ΚΙΝ.ΑΛ. ζει τις τελευταίες στιγμές συνύπαρξης του Βενιζέλου με τον Θεοχαρόπουλο.
Το σίγουρο είναι πως με αφετηρία την ψηφοφορία για τη Συμφωνία των Πρεσπών και τέλος την ανάδειξη νέας κυβέρνησης, το άθροισμα των υποδιαιρέσεων του ΠΑΣΟΚ, έχει μπει σε πορεία διάσπασης. Κανονικά, στα γραφεία του ΚΙΝ.ΑΛ. θα έπρεπε κάθε μέρα να κάνουν τον σταυρό τους να βγει αυτοδύναμη κυβέρνηση, για να μη χρειαστεί να απαντήσουν στο ερώτημα αν είναι με τη μνημονιακή πρόοδο ή με τη μνημονιακή συντήρηση και διαλυθούν. Αν πάντως δεν βγει αυτοδυναμία, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά: μπορεί να βγει η Νέα Δημοκρατία, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σίγουρα στην κυβέρνηση θα είναι (και πάλι) το… ΠΑΣΟΚ - είτε με τους μεν είτε με τους δε.
Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες είναι επίσης αξιοπερίεργο φαινόμενο.
Είναι τρομερό, φεύγοντας από την κυβέρνηση, να προσφέρεις τεράστια υπηρεσία στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Πάνος Καμμένος και μπορεί να ισχυρίζεται πως έκανε πολιτική αρχών και εκθείασε τον Αλέξη Τσίπρα, παρουσιάζοντας τον συνεπή αριστερό και έκανε συνδικαλισμό αμφιθεάτρου, προτείνοντας να στηρίξει ενδεχόμενη πρόταση μομφής της ΝΔ, αν βγει ο κατά τα άλλα μισητός του Κυριάκος Μητσοτάκης να δεσμευτεί δημόσια ότι θα σβήσει τη συμφωνία των Πρεσπών και οποιαδήποτε χρήση του όρου «Μακεδονία».
Για τη Νέα Δημοκρατία, τα λόγια στερεύουν. Ποτέ ξανά μια προαλειφόμενη κυβέρνηση δεν προτείνει τόσα λίγα για οτιδήποτε. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό, γιατί από «σώσιμο» πεθάναμε σχεδόν αδιαλείπτως τα τελευταία εννιά χρόνια, αλλά αυτό που ζητάει ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι η πιο «λευκή εντολή» που είδε ποτέ η ανθρωπότητα. Η ατζέντα που όντως προτείνει είναι στην ουσία η ίδια με τον ΣΥΡΙΖΑ: σκληρός ευρωατλαντισμός και νεοφιλελευθερισμός, επιδοματική πολιτική, ακραία πριμοδότηση του ιδιωτικού τομέα, φοροαπαλλαγές και καταστολή. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να γίνει ο επόμενος «αδύναμος κρίκος» εκ των ηγετών των χωρών της ΕΕ και μάλιστα, αναλαμβάνοντας να υλοποιήσει τους νόμους του ΣΥΡΙΖΑ για συντάξεις, κόκκινα δάνεια, ιδιωτικοποιήσεις και αφορολόγητο. Ότι και να γίνει, οι μεθεπόμενες εκλογές δεν θα τον βρουν να διεκδικεί την πρωθυπουργία.
Τέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ. Πλέον μπορεί να εφαρμόσει ανεμπόδιστα την «πολιτική του», μετά την αποχώρηση Καμμένου και να ταΐσει τους νέους με επιδόματα, τους μεγαλύτερους με κουτόχορτο για τις συντάξεις τους, τους απογοητευμένους δεξιούς με υπουργούς, τους αριστερούς με αντεθνικισμό νατοϊκό και ευρωκεντρίστικο και τους κεντρώους με σκάνδαλα της Δεξιάς.
Θα λέγαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θυσίασε την Αριστερά, το εργαλείο που επινόησαν οι καταπιεσμένοι και καταπιεσμένες για να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους, για να σώσει το Κέντρο. Επειδή όμως αυτό αφορά εν τέλει τους αριστερούς και αριστερές και όσους-ες όντως νιώθουν ότι καταπιέζονται, ας το πούμε και αλλιώς: σε εννιά χρόνια μνημονιακών κυβερνήσεων, καμία δεν υποθήκευσε με τόσους τρόπους το μέλλον της Ελλάδας, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης τίθεται από μια κυβέρνηση ανάξια εμπιστοσύνης προς μια αντιπολίτευση που θα συνεχίσει ένα προς ένα τα ταξικά άδικα κεκτημένα της. Την ίδια ώρα που στη Βουλή μαθαίνουμε ότι «είναι κρίσιμες οι ώρες», το 90% αυτού του πληθυσμού βαδίζει ανάμεσα στη φτώχεια και τη μιζέρια. Δεν υπάρχει τίποτα να περιμένει κάποιος άνθρωπος από αυτή τη συζήτηση που να αλλάξει τη ζωή του ή να μη μπορεί να δει σε μια παρτίδα πόκερ.
Και όσο για τις εκλογές, όταν τις επιλέξει η κυβέρνηση σε συνεννόηση με τους ισχυρούς της Δύσης, δεν θα γίνουν για να επιλύσουν κάποιο ζήτημα ή για να αλλάξει τροχιά η χώρα. Θα γίνουν για να κρίνουν πως θα κερδηθούν οι μεθεπόμενες.
