9.104 χιλιόμετρα.
Τόσο απέχει η πόλη των Σκοπίων από το Καράκας. Τόσο απέχει και η ειρήνη από τα πραξικοπήματα.
Ή τουλάχιστον τόσο απέχει, για τις ΗΠΑ στο παγκόσμιο σκηνικό.
Βλέπετε, στην Ελλάδα – χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες της κυβέρνησης – οι ΗΠΑ έχουν αναχθεί σε παράγοντα ειρήνης. Δεν το λέει ανοιχτά κανένας από τον ΣΥΡΙΖΑ προφανώς, αλλά υπονοείται. Και απέναντι στις σχετικές κριτικές, μέχρι σήμερα που ψηφίστηκε η συμφωνία των Πρεσπών στη Βουλή, η μόνιμη επωδός ήταν:
«Μα τι θέλετε, τέλος πάντων; Προφανώς, με το ΝΑΤΟ θα λυνόταν το Μακεδονικό».
Και άντε, ας ισχυριστούμε πως εδώ έχουμε κοντή μνήμη και ξεχνάμε πόσο απειλητική για την δημοκρατία, λαϊκή και αστική, στην Ελλάδα ήταν η Αμερική διαχρονικά.
Άντε, ας πούμε το ίδιο και στη Βόρεια Μακεδονία: παρότι οι ΗΠΑ τάισαν εθνικισμό στην πρώην Γιουγκοσλαβία μέχρι να κυλιστεί στον εμφύλιο, οι γείτονες δεν ενεπλάκησαν σε αυτόν, οπότε, ποιος ξέρει, μπορεί να θεωρούν ότι σώθηκαν τότε ή θα σωθούν το επόμενο διάστημα.
Άντε, ας πούμε πως και στην Ουκρανία, δεν είχαμε καραμπινάτη νεοφασιστική κυβέρνηση, κρυφή ή φανερή που επιβλήθηκε από την ΕΕ και τις ΗΠΑ, αλλά κίνημα αντίστασης απέναντι στην πρόσδεση της χώρας στο ένα άρμα ή στο άλλο, μέσα στο οποίο απλώς έχασε την ηγεμονία η Αριστερά.
Άντε, ας πούμε πως και στην Συρία, χώρα της οποίας πολλούς πολίτες έχουμε «φιλοξενήσει» στα στρατόπεδα συγκέντρωσης τα τελευταία χρόνια, πήγε να γίνει επανάσταση και την κατέπνιξαν… από κοινού ΗΠΑ και Ρωσία. Στο φαντασιακό και τα πιο παράλογα βγάζουν νόημα.
Και άντε, ας δεχτούμε πως τα προχωρήματα της μπολιβαριανής επανάστασης έχουν επιβραδυνθεί από τότε που ο κόσμος έχασε τον Ούγκο Τσάβες.
Είναι γνωστό πως η Δεξιά της Βενεζουέλας, που αυτή τη στιγμή πλειοψηφεί στην Εθνοσυνέλευση, είναι διαχρονικά απολύτως ταυτισμένη με τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Το ότι από αυτό βέβαια βγήκε ο Χουάν Γκουαΐδο και… αυτοανακυρήχθηκε (!) προσωρινός Πρόεδρος της Βενεζουέλας και περίπου «απελευθερωτής» που θα την οδηγήσει σε ελεύθερες (!!) εκλογές για να αφήσει πίσω την δικτατορία (!!!) του Μαδούρο και κάλεσε τον στρατό να διαφυλάξει την ολίγων λεπτών εξουσία του, είναι νέο κεφάλαιο στο παγκόσμιο βιβλίο του αντιδημοκρατικού θράσους και της γελοιότητας. Ο βενεζουελάνικος στρατός, που γέννησε τον Τσάβες, βέβαια, σέρβιρε ένα μεγαλοπρεπέστατο «όχι».
Οι ΗΠΑ; Η ΕΕ; Ακόμα και ο… Καναδάς;; Όλοι αυτοί οι πολύ «δημοκράτες»;
Ο Τραμπ αναγνώρισε τον αυτόκλητο «απελευθερωτή» ως προσωρινό Πρόεδρο, o Ντόναλντ Τασκ (πρόεδρος του Συμβουλίου), η Φεντερίκα Μοντεγίνι (ύπατη εκπρόσωπος) και ο Αντόνιο Ταγιάνι (πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου) το ίδιο, ενώ ακολούθησαν και κυβερνητικοί αξιωματούχοι του Καναδά και πολλών λατινοαμερικάνικων κρατών με κυβερνήσεις μαριονέτες, όπως η Αργεντινή και η Βραζιλία.
Η ελευθερία για όλους αυτούς που τόσα δάκρυα χύνουν για αυτήν έχει να κάνει με το πετρέλαιο. Τις εξορύξεις. Τις επενδύσεις. Τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Το κεφάλαιο. Άλλη ελευθερία δεν υπάρχει. Και φυσικά, ουδόλως τους απασχολεί εσωτερικά ζητήματα μιας χώρας – όποιος αντιτίθεται είναι «δικτάτορας» ή «κομμουνιστής». Τελεία.
Αυτά είναι γνωστά. Στην Ελλάδα, όμως, που η Αριστερά ήταν για τέτοιου είδους πραξικοπήματα – «λευκά» και κανονικά - πάντα ενάντια στην Αμερική και η Δεξιά υπέρ; Τι συμβαίνει τώρα;
Η εύκολη απάντηση είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αριστεροδεξιά – όχι μόνο σε επίπεδο πολιτικών, αλλά και στελέχωσης, όλο και περισσότερο.
Η αλήθεια είναι πως αυτή τη στιγμή για να ασκήσει μια εκλεγμένη κυβέρνηση κυρίαρχη πολιτική προς όφελος του λαού της (ίσως η πεμπτουσία της δημοκρατίας), θα βρει πάρα πολύ γρήγορα απέναντι της την Δύση, είτε ως εθνικά κράτη είτε ως θεσμοθετημένες υπερεθνικές δομές, δηλαδή το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Και για να έρθουμε στα «δικά μας», φιλειρηνική πολιτική στο εξωτερικό ή φιλολαϊκή στο εσωτερικό μιας χώρας θα πρέπει να ερμηνεύεται μόνο με όρους Δύσης. Δηλαδή επενδύσεις. Δηλαδή εξορύξεις. Δηλαδή πετρέλαιο. Δηλαδή κεφάλαιο. Το σχήμα είναι κυκλικό.
Όπως κυκλική ήταν και η διαδρομή των φυλακισμένων στην θρυλική ταινία «Εξπρές του Μεσονυχτίου». Ως μέθοδο πειθάρχησης τους στις απάνθρωπες τούρκικες φυλακές, οι φυλακισμένοι αναγκάζονται να περπατούν κάθε μέρα κυκλικά γύρω από ένα υποστήλωμα – γρανάζια μιας μηχανής που γυρνούν σωστά προς όφελος της. Όταν ο πρωταγωνιστής Μπίλι Χέιζ αποφασίζει μια μέρα να μην ανεχτεί άλλο και να περπατήσει αντίθετα με τη φορά του ρολογιού, οι συγκρατούμενοι του ταράζονται, λέγοντας του:
«Καλημέρα, Αμερικάνε φίλε μου. Θα μπλέξεις αν πας έτσι. Ο καλός Τούρκος πάντα περπατάει προς τα δεξιά! [Αν περπατάς προς τα] αριστερά, είναι κομμουνιστικό! Δεξιά είναι καλά. Βλέπεις; Πρέπει να πας από την άλλη. Το άλλο είναι σωστό!»
Στο τέλος της ημέρας, δεν έχει τόση σημασία αν περπατάς έτσι ή αλλιώς. Σημασία έχει μόνο η φυλακή – ακόμα κι αν αυτή έχει μήκος 9.104 χιλιόμετρα. Και η φυλακή σου επιτρέπει μόνο έναν τρόπο να κάνεις τα πράγματα: τον δικό της.
