Το «ΟΧΙ» ηττήθηκε
Σήμερα, συμπληρώνονται τρία ολόστρογγυλα χρόνια από το δημοψήφισμα της 05/07
Το «ΟΧΙ» ηττήθηκε. Και μαζί του ηττήθηκε μια γενιά. Και οι λίγο μεγαλύτεροι, και οι λίγο μικρότεροι. Όχι οι πολύ μεγαλύτεροι που προσέθεσαν μία ακόμη ήττα. Ούτε οι πολύ μικρότεροι που δεν είχαν καμμιά συμμετοχή.
Τα απόνερα της ήττας δεν είναι σημεία γραμμένα στο χαρτί ή την οθόνη ενός υπολογιστή. Δεν είναι φυσικά οι αναλύσεις εκείνων που έκαναν το μεγαλειώδες «ΟΧΙ» «ναι» μέσα σε μια νύχτα. Δεν είναι αναλύσεις βέβαια εκείνων που πολέμησαν με λύσσα να κερδίσει το «ναι». Δεν είναι αναλύσεις εκείνων που σνόμπαραν το «ΟΧΙ». Δεν είναι καν εκείνων που ψέλλισαν την ύπαρξή του.
Αλλά είναι εκείνου του άνεργου στο Ηράκλειο που δεν είχε τίποτα να χάσει και δεν φοβήθηκε. Εκείνου του μικρομεσαίου επιχειρηματία στην Πάτρα που έμπαινε μέσα από τα capital controls. Εκείνης τη γριάς στο Περιστέρι που περίμενε στον ήλιο δυο ώρες να σηκώσει τη σύνταξη από το ΑΤΜ.
Μοιάζει να είναι συναισθηματικό αλλά δεν είναι, το «ΟΧΙ» ήταν κι είναι ανθρώπινες ζωές, ανθρώπινες στιγμές, χρόνος, πόνος, εργασία, ανεργία, ανάγκη, ανάστημα, χρήματα, άστεγοι, έρωτας, ένα υπόγειο, ένα χαμένο ένσημο, διακοπές στο σπίτι στο χωριό, μια τυρόπιτα στο χέρι, δανεικά να βγει η βδομάδα, ένα διάλειμμα στη δουλειά, ένας παγωμένος καφές στη ζέστη, εξεταστική, τα σκουπίδια στο Σύνταγμα κι ο βούρκος στον Θερμαϊκό.
Το «ΟΧΙ» ήταν τόσο βαρύ κι ασήκωτο, τόσο μεγάλο και σπουδαίο, που όλοι το καταλαβαίνουν. Κι αυτοί που το πούλησαν και λυσσάξανε να το πουλήσουν. Κι αυτοί που λυσσάξανε να το πολεμούν από φόβο μην και βγει. Κι αυτοί που αδιαφόρησαν από αδυναμία να το διαχειριστούν. Κι αυτοί που το υπερασπίστηκαν με αδυναμία να το εκφράσουν.
Κι όλοι εκείνοι που προσπαθούν να πάρουν απόσταση για να μετριάσουν τη διάψευση. Κι όλοι εκείνοι που προσπαθούν να πάρουν απόσταση για να σχεδιάσουν και να ετοιμαστούν για την επόμενη ημέρα.
Κι όλοι εκείνοι που στέκονται και παραμένουν να φυλάνε Θερμοπύλες. Κι όλοι εκείνοι που το κρύβουν επιμελώς είτε για να αποσιωπήσουν το μερίδιό τους στην ήττα είτε για να αποφύγουν να μιλήσουν για τη συνέχεια που έχουν στο ζοφερό παρόν.
Το «ΟΧΙ» ηττήθηκε κι όσο κι αν δεν χρειάζονται πολιτικά μνημόσυνα, είναι αναπόφευκτα και σε έναν βαθμό φυσιολογικά.
Το «ΟΧΙ» ηττήθηκε και μαζί ηττηθήκαμε κι εμείς. Χάσαμε αυτήν τη μάχη. Και χρέος μας είναι να ετοιμάσουμε το όποιο έδαφος για την επόμενη. Κι αν δεν μπορούμε, να μην σταθούμε εμπόδιο. Κι ας ξέρουμε πως μπορεί να μην είναι δική μας η επόμενη μάχη. Το χρέος, το καθήκον, θα έχει γίνει.
Ένα πραξικόπημα δίπλα μας
Λέγεται ότι σε ένα Eurogroupτον Φλεβάρη του 2015 ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δήλωσε ότι: “δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στις εκλογές να καθορίζουν την οικονομική μας πολιτική”. Μία δήλωση τόσο αυταρχική που, ακόμα και αν μιλάμε για τον πιο φανατικό οπαδό της λιτότητας στην Ευρώπη, φαίνεται παρατραβηγμένη. Φαινόταν τουλάχιστον μέχρι χθες. Διότι χθες ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποφάσισε να ακυρώσει τις εθνικές εκλογές για να προστατεύσει το οικονομικό σχέδιο των νεοφιλελεύθερων δυνάμεων που διαφεντεύουν την Ευρώπη. Για να το κάνει μάλιστα πιο σαφές όρισε σαν Πρωθυπουργό τον Σέρτζιο Κοταρέλλι, ένα πρώην στέλεχος του ΔΝΤ με ειδικότητα στον “περιορισμό των δαπανών”. Ο νέος Πρωθυπουργός δεν πρόκειται να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από την ιταλική Βουλή, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας. Όπως κανένα πρόβλημα δεν είχε ο Πρόεδρος και με την τοποθέτηση στη θέση του Υπουργού Εσωτερικών ενός στελέχους της ακροδεξιάς Λέγκιας του Βορρά, ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα θα γέμιζε την Μεσόγειο πτώματα. Αυτό που δεν ανέχτηκε ήταν η τοποθέτηση στη θέση του Υπουργού Οικονομικών, του ευρωσκεπτικιστή Πάολο Σαβόνα.
Στη δήλωση του αναφέρει:
“Η αβεβαιότητα της στάσης μας για το ευρώ προκάλεσε συναγερμό σε ξένους και Ιταλούς επενδυτές. Η άνοδος του σπρεντ αυξάνει το δημόσιο χρέος και μειώνει την δυνατότητα δαπανών του δημοσίου.Οι απώλειες στο χρηματιστήριο καίνε αποταμιεύσεις με ουσιαστικό κίνδυνο για τα νοικοκυριά μας.Πρέπει να έχουμε υπόψη μας και την πιθανότητα αύξησης των τόκων των δανείων για ακίνητα και επιχειρήσεις.Έχω την υποχρέωση, βάσει του Συντάγματος, να προστατέψω τις αποταμιεύσεις των Ιταλών. Με αυτό τον τρόπο επιβεβαιώνεται η ιταλική κυριαρχία, ενώ στέλνουμε πίσω απαράδεκτες κρίσεις για τη χώρα μας που διαβάσαμε στον Τύπο άλλης ευρωπαϊκής χώρας.”
Θα μπορούσε απλά να πει: ”Πρωθυπουργός θα γίνει αυτός που θέλουν οι αγορές”
Το μόνο που θα καταφέρει βέβαια ο Ματαρέλα είναι να πάρει μία μικρή παράταση ως το Φθινόπωρο πριν η Ιταλία έρθει αντιμέτωπη με την ακόμη μεγαλύτερη ισχυροποίηση της Λέγκιας και του Κινήματος των 5 Αστέρων. Είναι πραγματικά άξιο απορίας αν ο σκληρός πυρήνας του Ευρωπαϊκού Βορρά, των οποίων εντολή είναι φυσικά αυτή η κίνηση, υποδαυλίζει συνειδητά τέτοιου είδους πολιτικές δυνάμεις πανευρωπαϊκά ή αν η ευρωπαϊκή οικονομία είναι τόσο εύθραυστη ώστε να δικαιολογείται μία πανικόβλητη κίνηση που θα θα παρατείνει το αναπόφευκτο για λίγους μήνες.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο αντιδημοκρατικός κατήφορος της Ευρωπαϊκής Ένωσης περνάει πλέον σε μία νέα φάση. Από τα επαναλαμβανόμενα δημοψηφίσματα για το Ευρωσύνταγμα και την παρέμβαση σε εκλογικές αναμετρήσεις των χωρών-μελών, περνάμε για πρώτη φορά σε μια επί τόπου ακύρωση ενός εκλογικού αποτελέσματος. Είναι επίσης σίγουρο ότι και η Αριστερά τόσο στην Ιταλία όσο και πανευρωπαϊκά δεν θα μπορέσει ποτέ να γείρει το πολιτικό εκκρεμές προς την μεριά της αν δεν τολμήσει να αμφισβητήσει το αυταρχικό κατασκεύασμα της ΕΕ και του Ευρώ που σερβίρει αυταρχισμό και λιτότητα στους λαούς της Ευρώπης
ΥΓ Αυτό μάλιστα ήταν πραξικόπημα, γιατί δεν γίνεται και να σου κάνουν πραξικόπημα και να κυβερνάς.