Ήταν ένα μάλλον ζεστό απόγευμα του Ιουλίου που μας πέρασε, όταν ο παγκοσμίου φήμης Αμερικάνος πυγμάχος Floyd Mayweather απευθυνόταν στον μετέπειτα αντίπαλο του Conor Mc Gregor με τις κάτωθι λέξεις:
«Ναι! Ας μιλήσουμε γι' αυτό το μ@νι, αλήτη, αδερφή, ομοφυλόφιλε...».
Οι δύο πυγμάχοι έδωσαν έναν πολυδιαφημισμένο αγώνα λίγους μήνες αργότερα αλλά μέχρι να συμβεί αυτό αντάλλαξαν ουκ ολίγες φορές διάφορα «γαλλικά». Για όποιον γνωρίζει τα στοιχειώδη για την επαγγελματική πυγμαχία, όλο αυτό δεν ήταν τίποτα περισσότερο παρά η «εθιμοτυπία» των δύο αντιπάλων οι οποίοι προβαίνουν σε αλληλοπροσβολές μόνο και μόνο για να τραβήξουν τα βλέμματα των αθλητικογράφων πάνω τους και έτσι να διαφημίσουν τον μελλοντικό αγώνα τους. Τα λόγια όμως που επέλεξε ο Mayweather δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο πως αν θέλεις να προσβάλλεις έναν αθλητή και δη της πυγμαχίας, πρέπει να στοχεύσεις στον ανδρισμό του και στο κατά πόσο αυτός είναι… αδιαπραγμάτευτος. Άλλωστε όλοι ξέρουμε πως οι ομοφυλόφιλοι δεν μπορούν από την φύση τους να είναι μυώδεις ή αθλητικοί και να είναι όσο «σκληροί» και «μάτσο» χρειάζεται να είναι κάποιος ούτως ώστε να επιβιώνει σε ένα ρινγκ.
Ας παραμείνουμε στην Αμερική και ας αλλάξουμε άθλημα.
Στο μπάσκετ αυτή την φορά και στον λαμπρό χώρο του NBA κατά την διάρκεια του αγώνα των Sacramento Kings με τους New York Knicks τον Δεκέμβρη του 2015, ο Point Guard των Kings, Rajon Rondo διαφωνεί με μία υπόδειξη του διαιτητή του αγώνα Bill Kennedy. Η διαφωνία του εκφράζεται με τη φράση:
«You are a mother fuckin’ faggot. You are a fuckin’ faggot.» ( Το αφήνω αμετάφραστο...)
Ο διαιτητής της αναμέτρησης, έπειτα από την λήξη του αγώνα, καταγγέλλει την λεκτική συμπεριφορά του Rondo προχωρώντας παράλληλα στην δημόσια παραδοχή της ομοφυλοφιλίας του. Ο Rondo ζητάει δημοσίως συγγνώμη, μέσω twitter και του επιβάλλεται ποινή μίας (!!!) ολόκληρης αγωνιστικής από την αντίστοιχη αμερικάνικη ομοσπονδία καλαθοσφαίρισης και χάνει το επόμενο παιχνίδι.
Διασχίζοντας τον Ατλαντικό Ωκεανό και αλλάζοντας και πάλι άθλημα, θα έρθουμε στον, πιο δημοφιλή για εμάς του Ευρωπαίους, χώρο του ποδοσφαίρου.Η Ζόρια Λουγκάνσκ, στις 29/09/2015, αντιμετώπισε την Μάνστεστερ Γιουνάιτεντ στην έδρα της δεύτερης, το ιστορικό «Old Trafford». Το παιχνίδι αναγκάζει προφανώς όλη την ομάδα και όλο το τεχνικό team του ουκρανικού συλλόγου, να ταξιδέψουν στην Αγγλία. Ένα ταξίδι που ενώ φαινομενικά μοιάζει «ακίνδυνο», δεν είναι για όλους. Ο Σεργκέι Ραφαΐλοφ , παράγοντας της Ζόρια μάλλον έπαθε κάτι σαν πολιτισμικό σοκ στους δρόμους του Μάντσεστερ και με δηλώσεις του στο επίσημο site της ομάδας, φρόντισε να το καταστήσει σαφές:
«Πήγα για μια βόλτα το απόγευμα λίγο πιο μακριά από το κέντρο. (σημ. του Μάντσεστερ) Ήταν ακόμα χειρότερα εκεί. Ήταν παράξενο για μένα να βλέπω άνδρες να περπατάνε στο δρόμο και να φιλιούνται. Δεν μου άρεσε αυτό. Θα πρότεινα να σκεφτούμε την ενσωμάτωσή μας στην Ευρώπη είκοσι φορές. Δεν θα μου άρεσε να βγαίνουν έξω τα εγγόνια μου και να βλέπουν άντρες να φιλιούνται».
Δεν μπορώ να γνωρίζω εάν τα εγγόνια του Ραφαΐλοφ έχουν κάποιο πρόβλημα με το να «βλέπουν άντρες να φιλιούνται», αλλά για τον Ραφαΐλοφ γνωρίζω με βεβαιότητα πως η ομάδα του, ουδέποτε αντέδρασε και λογικά εκείνος συνεχίζει να προσφέρει τα… μέγιστα στο ποδόσφαιρο από την θέση που κατέχει.
Κατεβαίνοντας νοτιότερα, πέφτουμε πάνω στην Μεσόγειο και πιο συγκεκριμένα στην Ιταλία. Εκεί, τον Ιανουάριο του 2016, η Νάπολι αντιμετωπίζει την Ίντερ στα πλαίσια του Coppa Italia. Μετά το πέρας του αγώνα, ο προπονητής της Ίντερ, Ρομπέρτο Μαντσίνι καταγγέλλει τον ομόλογο του Μαουρίτσιο Σάρι της Νάπολι για «ομοφοβικά σχόλια εναντίον του». Η ιταλική ομοσπονδία εκδίδει ανακοίνωση και τιμωρεί το προπονητή της Νάπολι με ποινή δύο αγωνιστικών και πρόστιμο 20.000 ευρώ.
Να ξανα-ανηφορήσουμε στην Βόρεια Ευρώπη, όπου στις 2 Μαΐου του 2008, ο Τζάστιν Φασάνου, ο πρώτος μαύρος ποδοσφαιριστής που πήρε μεταγραφή στην Αγγλία για ποσό μεγαλύτερο του 1 εκατομμυρίου ευρώ και θεωρούνταν ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της γενιάς του, αυτοκτονεί δι’ απαγχονισμού σε ηλικία 38 ετών, σε ένα εγκαταλελειμμένο γκαράζ στο Σόρντιτς του Ανατολικού Λονδίνου. Ο Φασάνου στις 22 Οκτωβρίου του 1990, στην εφημερίδα «Sun» είχε προβεί σε ανοιχτή παραδοχή της ομοφυλοφιλίας του με αποτέλεσμα το πρόωρο τέλος της καριέρας του και τεράστιες επιπτώσεις στην οικογενειακή και κοινωνική του ζωή. Στο αποχαιρετιστήριο σημείωμα του αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Διαπίστωσα ότι έχω ήδη κριθεί ένοχος. Δεν θέλω να στεναχωρώ άλλο την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Ελπίζω ότι ο Ιησούς θα με καλωσορίσει. Στο τέλος θα βρω την ειρήνη».
Ήταν τέτοια η κατακραυγή που δέχτηκε, που αναγκάστηκε να αποχωρίσει από την Μεγάλη Βρετανία και να μετακομίσει στις ΗΠΑ από όπου έφυγε ξανά αφού κατηγορήθηκε από κάποιον άλλο ποδοσφαιριστή για… σεξουαλική παρενόχληση (ουδέποτε αποδείχτηκε κάτι τέτοιο προφανώς). Έπειτα πέφτει σε βαθιά κατάθλιψη αφού οι οικονομικοί του πόροι είναι ουσιαστικά ανύπαρκτοι ενώ η οικογένεια του τον έχει αποκηρύξει. Ένας εκ των σφοδρών πολέμιων της… φύσης του δεν ήταν άλλος από τον πρώην προπονητή του Φασάνου στην Νότιγχαμ Φόρεστ, τον «θρυλικό» Μπράιαν Κλαφ ο οποίος θέλοντας να επιπλήξει τον ποδοσφαιριστή του είχε πει πως:
«Όταν θέλεις μια φραντζόλα ψωμί, πού πας; Στον φούρναρη, υποθέτω. Αν θέλεις ένα μπούτι αρνιού, στον χασάπη. Τότε, γιατί συνεχίζεις να πηγαίνεις σε αυτά τα καταραμένα κλαμπ πούστηδων;»
Ήταν τέτοια η κατακραυγή που δέχτηκε ο Φασάνου, που ακόμα και στις μέρες μας η ζωή του λειτουργεί ως φόβητρο για όποιον πρωτοκλασάτο ποδοσφαιριστή υπάρχουν «υπόνοιες» για το ότι η ετεροφυλοφιλία του δεν είναι δεδομένη. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του διεθνή Γερμανού ποδοσφαιριστή και παίκτη της Μπάγερν Μονάχου, Φίλιπ Λαμ.
Ο Λαμ βρέθηκε στο στόχαστρο επικρίσεων που τον… «κατηγορούσαν» για ομοφυλοφιλία και πως ο γάμος του με τη σύζυγο του, δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά μία «βιτρίνα». Ο 33χρονος αμυντικός έσπευσε να «διαλύσει» όποια σύννεφα σκόνης σηκώθηκαν γύρω από το όνομα του, γράφοντας στο βιβλίο του πως:
«Δεν έχω τίποτα εναντίον των ομοφυλόφιλων, αλλά δεν είμαι», συμβουλεύοντας παράλληλα του ομοφυλόφιλους ποδοσφαιριστές να παραμείνουν εντός της «ντουλάπας» τους λέγοντας πως:
«Φοβάμαι πως κάποιος μπορεί να καταλήξει σαν τον Τζάστιν Φάσανου…»
Ένας άλλος συνάδελφος των Φασάνου και Λαμ, ο επίσης Γερμανός πρώην διεθνής με την εθνική Γερμανίας, Τόμας Χιτζλσπέργκερ προβαίνει σε ανοιχτή παραδοχή του σεξουαλικού του προσανατολισμού στην ηλικία των 32 ετών και αφού έχει τερματίσει την ενεργό δράση. Στη συνέντευξη του, δηλώνει:
«Δεν ντράπηκα ποτέ για αυτό που ήμουν, όμως στο ποδόσφαιρο δεν είναι πάντα εύκολο να αντιμετωπίζεις αυτό το ζήτημα. Φανταστείτε 20 άνδρες καθισμένους γύρω από ένα τραπέζι, την ώρα που πίνουν και λένε αστεία για τους γκέι.», δίνοντας ένα μόνο μικρό δείγμα γραφής της εντύπωσης που επικρατεί στου χώρους του επαγγελματικού ομαδικού επαγγελματικού αθλητισμού, για τους ομοφυλόφιλους άντρες.
Την «έξυπνη» κίνηση του Τόμας Χιτζλσπέργκερ , να παραδεχτεί την ομοφυλοφιλία του έπειτα από το πέρας της καριέρας του, δεν φαίνεται να συμμερίστηκε ο διεθνής με την U-17 εθνική ομάδα της χώρας του, Σουηδός ποδοσφαιριστής Αντόν Χισέν, ο οποίος ενώ έβλεπε τις ποδοσφαιρικές μετοχές του να ανεβαίνουν συνεχώς, παραδέχτηκε το 2011 ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του.Βέβαια ο Αντόν Χισέν, αντιλαμβάνεται λίγο διαφορετικά την κατάσταση από πολλούς συναδέλφους του και μάλιστα σε συνέντευξη του, απευθυνόμενος σε «κρυφούς» γκέι ποδοσφαιριστές είπε:
«Όποιος φοβάται να αποκαλύψει την ομοφυλοφιλία του, ας με πάρει τηλέφωνο.»
Ο Χισέν κατέληξε να παίζει ποδόσφαιρο σε ερασιτεχνικό επίπεδο ενώ τώρα παρά το νεαρό της ηλικίας του, έχει εγκαταλείψει τον αθλητισμό.
Τέλος, ο Ζαν Λεμέρ, ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής στις τοπικές κατηγορίες της Γαλλίας, γράφει το 2009 ένα βιβλίο, στο οποίο μεταξύ άλλων περιγράφει τον καθημερινό ποδοσφαιρικό «εφιάλτη» που ζούσε λόγω της ανοιχτής παραδοχής της ομοφυλοφιλίας του και της ταυτόχρονης επιθυμίας του να συνεχίσει να παίζει ποδόσφαιρο:
«Είμαι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής γκέι. Συμπαίκτες μου με έβριζαν, ακόμα και μπροστά στις κάμερες, όμως κανείς τους δεν τιμωρήθηκε. Στον πρόεδρο της ομάδας φαινόταν κάτι φυσιολογικό».
Και φτάνουμε στην Ελλάδα όπου ο «σήκωσε το, το τιμημένο» Βασίλης Τσιάρτας αποφασίζει πριν λίγες ημέρες, πως «ζευγάρι» μπορεί να αποτελέσει μόνο ένας άντρας και μία γυναίκα. Οποιοσδήποτε άλλος συνδυασμός είναι «απλά μαζί». Επίσης τον ξεπερνάει το γεγονός της επιδιωκόμενης από την LGBT κοινότητα, «τεκνοθεσίας» των ομόφυλων ζευγαριών.
Παρόλα αυτά, σε μία έκρηξη διαλλακτικότητας και ανοχής, τους δίνει το δικαίωμα «στο σπίτι τους, να κάνουν ότι θέλουν» (γιατί διαφορετικά μπορεί και να τον ρωτούσαν τι να κάνουν στο σπίτι τους…). Κι αφού αποποιείται εκ των προτέρων τις κατηγορίες για ρατσισμό προτού καν αυτές εκσφενδονιστούν προς το πρόσωπου του, συμπληρώνει με το ατράνταχτο επιχείρημα που ασφαλώς δεν χωρεί καμίας επιστημονικής παρερμηνείας:
«Ο Θεός έπλασε τον Αδάμ και την Εύα. Τα υπόλοιπα κατασκευάστηκαν για κατανάλωση».
Όντας λοιπόν βέβαιος πως οι ομοφυλόφιλοι, οι ομοφυλόφιλες και οι τρανς γυναίκες και άντρες, δεν πλάστηκαν από τον «θεό» αλλά είναι καθαρά καταναλωτικά, αυτοδημιούργητα πρότυπα και όχι κάποια μορφή ανθρώπινης φύσης, γνωμοδοτεί και για το νομοσχέδιο για το δικαίωμα αναγνώρισης φύλου, παρερμηνεύοντας το έτσι όπως τον βολεύει.Ως άλλος Σεραφείμ Πειραιώς, καταριέται όσους βουλευτές ψήφισαν υπέρ του νομοσχεδίου στη Βουλή. Και η κατάρα δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά η παραλλαγή του «Είσαι υπέρ των γκέι; Να δω τι θα κάνεις αν βγει ο γιος σου π@υστης!»
«Εύχεται» στους βουλευτές: «Οι πρώτες αλλαγές φύλου να γίνουν στα παιδιά αυτών που ψήφισαν αυτό το “αίσχος!»
Αίσχος Βασίλη μου!
Αίσχος δεν λες τίποτα…
Αίσχος και όνειδος, θα συμπληρώσω εγώ!
Αίσχος που ορισμένοι χρησιμοποιούν την ποδοσφαιρική τους ιδιότητα και την φήμη που απέκτησαν μέσω αυτής, για να μπλοκάρουν την αυτοδίκαιη απονομή δικαιωμάτων στους συνανθρώπους τους.
Αίσχος που επειδή κάποιοι, κάποτε, κλώτσησαν αποτελεσματικά μία μπάλα, τώρα είμαστε υποχρεωμένοι να τους αναγάγουμε ως πρότυπα. Και αντί να χρησιμοποιούν την ιδιότητα τους ως «πρότυπα» για να ομορφύνουν λίγο τον κόσμο στον οποίο ζούμε όλοι, ο εγωισμός και η πνευματική τους εσωστρέφεια και νωθρότητα τους αναγκάζει να προβαίνουν σε ρητορικές μίσους, στοχοποιώντας με τον πιο επαίσχυντο τρόπο τους κοινωνικά αδύναμους.
Αίσχος που έφαγες τα νιάτα σου μέσα σε γήπεδα, όντας πρωτοκλασάτος και ακριβοπληρωμένος ποδοσφαιριστής και εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως το «ευ αγωνίζεσθαι» και η «ευγενής άμιλλα» (με την ευρύτερη έννοια των όρων προφανώς) δείχνουν να είναι αξίες ξένες προς εσένα.
Αίσχος που θεωρείς «κατάρα» για ένα παιδί να αναγνωρίζει αυτοβούλως και έπειτα από δικαστική απόφαση, το φύλο του και να μην αφήνει όλη την υπόλοιπη κοινωνία να αποφασίζει για αυτό, χωρίς αυτό.
Και τέλος, αίσχος, που δεν ξέραμε τον ρατσιστικό τρόπο σκέψης σου, όταν σε αποθεώναμε το 2004 για τις σέντρες και τα κόρνερ σου.
Εν τέλει ο Βασίλης Τσιάρτας δεν είναι καθόλου μόνος του στις ομοφοβικές απόψεις του και έτσι όποιος «έπεσε από τα σύνννεφα» μάλλον δεν είναι καλά ενημερωμένος. Ο Τσιάρτας απλώς συνεχίζει μία «λαμπρή» παράδοση μη ανοχής της διαφορετικότητας στον χώρο του επαγγελματικού αθλητισμού και αποτελεί μόνο την κορυφή ενός παγόβουνου, που ενώ όλοι γνωρίζουν την ύπαρξη του κανένας δεν προβαίνει στην αποκάλυψη του. Στον επαγγελματικό του χώρο, ουκ ολίγες φορές έχουν εκφραστεί τέτοιου είδους απόψεις και μόνο έκπληξη δεν αποτελεί η επαναδιατύπωση τους. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα ποτέ από τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές ή μπασκετμπολίστες στο σύνολο τους, να υψώσουν τα λάβαρα της προόδου αναφορικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Άλλωστε ο Βασίλης Τσιάρτας δεν είναι ο Αντρές Ινιέστα της Μπαρτσελόνα, που τον Νοέμβρη που μας πέρασε έσπευσε να υπερασπιστεί τον νεαρό Ισπανό διαιτητή Χεσούς Τομιγέρο όταν εκείνος έγινε ο πρώτος διαιτητής στην ιστορία της χώρας του, που παραδέχτηκε ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του.
Δεν είναι καν ο Κριστιάνο Ρονάλντο, που έπειτα από την νομοθέτηση του γάμου των ομοφυλοφίλων στην Πορτογαλία, έσπευσε να υποστηρίξει την νομική πρωτοβουλία δηλώνοντας πως:
«Πρέπει πάντα να σεβόμαστε τις επιλογές που ο καθένας κάνει, επειδή ακριβώς ήρθε η κατάλληλη στιγμή, όπου όλοι οι πολίτες θα πρέπει να έχουν ίδια ακριβώς δικαιώματα και ευθύνες»
Να προσθέσω εδώ, πως ο Ρονάλντο εκμυστηρεύτηκε σε συμπαίκτη του, πως ο Κόκε της Ατλέτικο Μαδρίτης κατά την διάρκεια του περυσινού ντέρμπι, τον αποκάλεσε «faggot».
Σε συλλογικό επίπεδο δε, οι λίγες λαμπρές εξαιρέσεις όπως η Μπράιτον (ομάδα της αγγλικής Premiere League) που θεωρεί τιμή και καμάρι της το γεγονός ότι ένα ποσοστό των φιλάθλων της είναι γκέι ή τρανς και οι «συνήθεις ύποπτοι» οπαδοί της αντιφασιστικής γερμανικής Ζανκτ- Πάουλι, που έχουν ουκ ολίγες φορές σηκώσει πανό στήριξης στην LGBT κοινότητα, δεν αποτελούν παρά «φωνή βοώντος εν τη ερήμω» του σύγχρονου αθλητισμού, που θέλει τον άνδρα «άνδρα» και τη γυναίκα «γυναίκα». Χωρίς ασφαλώς να μπει στην διαδικασία να τους ρωτήσει πρώτα.
Υ.Γ. Ο Βασίλης Τσιάρτας είναι κάτοχος διπλώματος προπονητή UEFA Pro. Μετά από όλο αυτό, θεωρώ επιτακτική την ανάγκη η UEFA να μπει στην διαδικασία περαιτέρω μελέτης του κατά πόσο είναι «ασφαλές» να διαπαιδαγωγεί κατ’ οποιονδήποτε τρόπο νέους αλλά και παλιότερους αθλητές.
