Πριν από λίγες μέρες είχαμε τον διαγωνισμό των βραβείων Oscar. Στην Ελλάδα βέβαια το ενδιαφέρον τράβηξε η ταινία The Favourite, του Λάνθιμου. Παρ'όλ'αυτά, στις υποψηφιότητες βρισκόταν και άλλη μια ταινία η οποία δεν προβλήθηκε ιδιαίτερα στη χώρα μας και τράβηξε το ενδιαφέρον, μόνο αφότου κέρδισε: το Green Book του του Peter Farrely, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Nick Vallelonga, με τους Viggo Mortensen (aka Aragorn) και τον Mahershala Ali.
Η ταινία βασίζεται σε μια παραμυθένια αλλά αληθινή ιστορία της δεκαετίας του 60 στις ΗΠΑ. Μια δεκαετία στην οποία κυριαρχεί η έξαρση του ρατσισμού από τη μία και η αρχή του κινήματος ειρήνης από την άλλη. Δύο διαφορετικοί κόσμοι.
Ένας ιταλικής καταγωγής προλετάριος, ο Tony Lip έχοντας ξεμύνει από δουλειά, βρίσκει τελικά εργασία σε έναν μαύρο πιανίστα τον Don Shirley. Λεπτομέρεια ο Tony είναι ρατσιστής , συντηρητικός και λαϊκός. Ο Don Shirley είναι κάτοχος 3 πτυχίων, διδακτορικών και σχετικά ελιτιστής. Και γι αυτό ακριβώς το λόγο χρειάζεται έναν άνθρωπο σαν τον Tony για να μπορέσει να πραγματοποιήσει και σειρά περιοδειών στον καθόλου φιλικό Νότο.
Έχετε βρεθεί σε κάποια στιγμή της ζωής σας όπου διαφορετικοί κόσμοι που αφορούν εσάς συγκρούονται και τελικά ενώνονται; Ε αυτό ακριβώς είναι αυτή η ταινία. Από τη μια ένας συντηρητικός προλετάριος και από την άλλη ένας συντηρητικός μαύρος. Σε άλλο επίπεδο ο ένας από τον άλλο. Ο μαύρος έχει αποκηρύξει κάθε στοιχείο της ταυτότητας του και όπως απελπισμένα τον κατηγορεί σε κάποιο σημείο ο Tony Lip είναι λιγότερο μαύρος από αυτόν. Γιατί έχει επιλέξει να θεωρεί τον εαυτό του θύμα αλλά να αγκαλιάζει συνήθειες των θυρών του.
Γιατί δεν αρκεί να είσαι μαύρος, γυναίκα, ομοφυλόφιλος ή εργάτης για να δικαιολογεί κάθε επιλογή και κάθε καταπίεση. Και αυτό καταλαβαίνουν και οι δύο πρωταγωνιστές της ταινίας μέσα από το ταξίδι τους. Και έρχονται πιο κοντά ο ένας στον άλλο, ξεκλειδώνοντας αναστολές και προκαταλήψεις του καθενός.
Στο τέλος του ταξιδιού ο Don Shirley παίζει τζαζ και ο Tony Lip γράφει ερωτικά γράμματα στη γυναίκα του. Ανακαλύπτουν και οι δύο κομμάτια του εαυτού τους που είχαν χάσει ή ξεχάσει. Και αυτή είναι η μαγεία της ταινίας. Ότι δεν εστιάζει μόνο στα φασισταριά του νότου, αλλά στο πως οι ήρωες στέκονται και διαμορφώνονται απέναντί τους. Δεν παρουσιάζει μια κλισέ δραματική παρουσίαση του ρατσισμού, των αδικιών κ;ι των προκαταλήψεων αλλά στα αποτυπώματα που αφήνει στον καθένα. Και πώς αυτό μπορεί να νικηθεί.
Και όπως κάθε ταινία εποχής που σέβεται τον εαυτό της έχει και happy ending. Οι δύο πρωταγωνιστές μένουν φίλοι μέχρι σήμερα. Και μάλιστα ο Tony Lip βοήθησε στο στήσιμο ταινιών όπως ο Νονός και Τα καλά παιδιά λόγω των προ του ταξιδιού αυτού εμπειριών του.
Μια αξιοθαύμαστη ταινία, ειδικά αν έχετε βαρεθεί τη θυματοποίηση και το μελόδραμα.
