Brigada

04 Απρ

Death Note

Και οι δύο ταινίες επεξεργάζονται το ερώτημα για ποιον  επιλέγουμε να ζούμε. Ένα ουσιώδες όχι φιλοσοφικό αλλά κατά βάση πολιτικό ερώτημα. Που η απάντηση του πιθανό θα σήμαινε περισσότερα από διάφορα ερωτήματα που θέτουν τα ΜΜΕ και το υπάρχον πολιτικό σύστημα.

Του Πάνου Χριστοδούλου

Ποτέ πεθαίνουμε; Είναι ο βιολογικός μας θάνατος αυτός που σηματοδοτεί το τέλος της ζωής μας; Ή μήπως όχι; Και πότε πραγματικά ζούμε;

Στα παραπάνω ερωτήματα συνήθως απαντούν θρησκευτικές ενώσεις και ομάδες. Και από φέτος και δύο ταινίες μικρού μήκους του Φεστιβάλ Ταινιών μικρού μήκους Δράμας.

Η πρώτη ταινία «Η σιγή των ψαριών όταν πεθαίνουν» είναι ένα "Matrix" προσαρμοσμένο στην ελληνική πραγματικότητα. Ο ήρωας πηγαίνει στη δουλειά του όπου τον ενημερώνουν ότι έχει πεθάνει. Από όταν το έγραψε η εφημερίδα, από όταν τοιχοκολλήθηκε το κηδειοχαρτό του, άσχετα αν τον βλέπουν όλοι ζωντανό, τον αντιμετωπίζουν ως πεθαμένο.

Η κοπέλα του προσπαθεί να τον πείσει να μην πάει στην κηδεία του, καθότι ζωντανός, αλλά ο ίδιος δε μπορεί να αποφύγει τη μοίρα που του έχει ορίσει η κοινωνία και πηγαίνει. Για να τον σκοτώσουν εκεί. Μπροστά από έναν ανοιγμένο λάκκο.

Οι αλληγορίες πολλές. Μας χαρακτηρίζει ο εαυτός μας ή ότι ιδιότητα μας προσδίδει αυθαίρετα ένα κοινωνικό σύνολο; Ζούμε για εμάς ή για την πλειοψηφία, τους «φυσιολογικούς». Και αυτό είναι όντως ζωή; Η πεθαίνουμε για τον εαυτό μας, ώστε να ζήσουμε για τους αορίστους άλλους; Ποια είναι πραγματική στιγμή του θανάτου μας; Όταν λήγει το βιολογικό ρόλο ή όταν αποφασίζουμε πως οι ανάγκες μας και οι επιθυμίες μας δε μετράνε μπροστά στις απαιτήσεις μιας αόριστης πλειοψηφίας;

Τα ερωτήματα αυτά συνεχίζει νοητά η ταινία «Ο πολυέλαιος» ο οποίος ακολουθεί τις σκέψεις ενός ανθρώπου ενώ βρίσκεται στο φέρετρο μέσα στην εκκλησία. Και τις σκέψεις των γύρων του. Τη μεγάλη αντίφαση του τι λένε και τι σκέφτονται. Του τι ένοιωθαν γι αυτόν και το εξέφραζαν. Η ταινία ακολουθεί τη στρατιωτική μάτσο πομπή ενός ομοφυλόφιλου αξιωματικού του στρατού. Και μαζί με αυτόν κηδεύονται μια σειρά από κοινωνικές συμβάσεις.

Και οι δύο ταινίες επεξεργάζονται το ερώτημα για ποιον  επιλέγουμε να ζούμε. Ένα ουσιώδες όχι φιλοσοφικό αλλά κατά βάση πολιτικό ερώτημα. Που η απάντηση του πιθανό θα σήμαινε περισσότερα από διάφορα ερωτήματα που θέτουν τα ΜΜΕ και το υπάρχον πολιτικό σύστημα.

Προσθήκη σχολίου

Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα:
•Δεν επιτρέπονται τα «greeklish» (ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες) και η γραφή με κεφαλαία (Caps) .
• Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες.
•Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.
•Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
Προσοχή: 1. Η σελίδα λειτουργεί σε εθελοντική βάση. Τα σχόλια δημοσιεύονται το συντομότερο δυνατόν, μόλις αυτό καταστεί εφικτό.
2. Όσοι και όσες απευθύνονται στη διαχείρηση με απορίες και ερωτήσεις είναι απαραίτητο να αναγράφουν και το e-mail τους για τη δυνατότητα απάντησης.