Ποτέ πεθαίνουμε; Είναι ο βιολογικός μας θάνατος αυτός που σηματοδοτεί το τέλος της ζωής μας; Ή μήπως όχι; Και πότε πραγματικά ζούμε;
Στα παραπάνω ερωτήματα συνήθως απαντούν θρησκευτικές ενώσεις και ομάδες. Και από φέτος και δύο ταινίες μικρού μήκους του Φεστιβάλ Ταινιών μικρού μήκους Δράμας.
Η πρώτη ταινία «Η σιγή των ψαριών όταν πεθαίνουν» είναι ένα "Matrix" προσαρμοσμένο στην ελληνική πραγματικότητα. Ο ήρωας πηγαίνει στη δουλειά του όπου τον ενημερώνουν ότι έχει πεθάνει. Από όταν το έγραψε η εφημερίδα, από όταν τοιχοκολλήθηκε το κηδειοχαρτό του, άσχετα αν τον βλέπουν όλοι ζωντανό, τον αντιμετωπίζουν ως πεθαμένο.
Η κοπέλα του προσπαθεί να τον πείσει να μην πάει στην κηδεία του, καθότι ζωντανός, αλλά ο ίδιος δε μπορεί να αποφύγει τη μοίρα που του έχει ορίσει η κοινωνία και πηγαίνει. Για να τον σκοτώσουν εκεί. Μπροστά από έναν ανοιγμένο λάκκο.
Οι αλληγορίες πολλές. Μας χαρακτηρίζει ο εαυτός μας ή ότι ιδιότητα μας προσδίδει αυθαίρετα ένα κοινωνικό σύνολο; Ζούμε για εμάς ή για την πλειοψηφία, τους «φυσιολογικούς». Και αυτό είναι όντως ζωή; Η πεθαίνουμε για τον εαυτό μας, ώστε να ζήσουμε για τους αορίστους άλλους; Ποια είναι πραγματική στιγμή του θανάτου μας; Όταν λήγει το βιολογικό ρόλο ή όταν αποφασίζουμε πως οι ανάγκες μας και οι επιθυμίες μας δε μετράνε μπροστά στις απαιτήσεις μιας αόριστης πλειοψηφίας;
Τα ερωτήματα αυτά συνεχίζει νοητά η ταινία «Ο πολυέλαιος» ο οποίος ακολουθεί τις σκέψεις ενός ανθρώπου ενώ βρίσκεται στο φέρετρο μέσα στην εκκλησία. Και τις σκέψεις των γύρων του. Τη μεγάλη αντίφαση του τι λένε και τι σκέφτονται. Του τι ένοιωθαν γι αυτόν και το εξέφραζαν. Η ταινία ακολουθεί τη στρατιωτική μάτσο πομπή ενός ομοφυλόφιλου αξιωματικού του στρατού. Και μαζί με αυτόν κηδεύονται μια σειρά από κοινωνικές συμβάσεις.
Και οι δύο ταινίες επεξεργάζονται το ερώτημα για ποιον επιλέγουμε να ζούμε. Ένα ουσιώδες όχι φιλοσοφικό αλλά κατά βάση πολιτικό ερώτημα. Που η απάντηση του πιθανό θα σήμαινε περισσότερα από διάφορα ερωτήματα που θέτουν τα ΜΜΕ και το υπάρχον πολιτικό σύστημα.
