Αλήθεια υπάρχει ακόμα ιμπεριαλισμός; Ή είναι μια ακόμα πασέ και μπανάλ έννοια; Έχει νόημα το σύνθημα Φονιάδες των Λαών Αμερικανοί; Ή μήπως οι Αμερικανοί είναι φίλοι μας (όπως και οι Γερμανοί του Αρτέμη Μάτσα παλαιότερα). Σε αυτά τα ερωτήματα έρχεται να απαντήσει, όχι στρατευμένα αλλά αυθόρμητα, η ταινία "Vice".
Η μετάφραση της ταινίας είναι διπλη: έχει αναφορά και στο θεσμό του αντιπροέδρου των ΗΠΑ (Vice president), όσο και στο βίτσιο / καπρίτσιο. Η ταινία περιγράφει τον άνθρωπο πίσω από το δόγμα του προληπτικού πολέμου, τον Ντικ Τσέινι. Ουσιαστικά η ταινία αποτελεί άτυπο prequel του The Big Short, καθώς αποτελείται σχεδόν σε μεγάλο βαθμό από το ίδιο "cast 'n' crew". Σκηνοθεσία και σενάριο από τον Adam McCay με τους Christian Bale, την Amy Adams, τον Steve Carell και τον Sam Rockwell. Αφηγείται το πως ένας αποτυχημένος επιχειρηματίας κατάφερε να γίνει ηγετικό στέλεχος των συντηρητικών στον ψυχρό πόλεμο, την πτώση του μέσα από μια οικογενειακή περιπέτεια και την επάνοδο του στην εξουσία με την ανάληψη της προεδρίας από έναν βλάκα με ονοματεπώνυμο, τον George Bush.
Η περίοδος αυτή περιλαμβάνει ένα σημείο τομής στην πολιτική των ΗΠΑ: την 11η Σεπτεμβρίου. Ουσιαστικά η ημερομηνία αυτή αποτελεί την απαρχή του προληπτικού πολέμου. Πλέον οι ΗΠΑ επενέβαιναν σε περιοχές με την απλή υποψία ότι καλύπτουν τρομοκράτες. Για να εφαρμοστεί το δόγμα αυτό χρειάστηκε ένα διάταγμα που να παρέχει έκτακτες υπεραρμοδιότητες στον πρόεδρο. Σας θυμίζει κάτι; Μήπως την αρχή της 3ης γερμανικής δημοκρατίας, γνωστή και ως 3ο Ράιχ;
Ενδεχομένως και την αναγόρευση του Chancellor Palpatine στον γνωστό Emperor στο "Star Wars Episode 3: The revenge of the Sith". Που όπως πολύ ωραία αναφέρει σε ένα σημείο, "In the sounds of applause, dies the democracy". Η δημοκρατία δεν καταλύεται πάντα από τανκς.
Μερικές φορές βέβαια καταλύεται και από τανκς. Πρόσφατα οι ΗΠΑ αναγνώρισαν ως πρόεδρο της Βενεζουέλας έναν άνθρωπο που αυτοανακηρύχθηκε αρχηγός κράτους. Φαινομενικά γεγονός άκυρο. Στην πραγματικότητα όχι και τόσο. Η αμερικανική πολιτική προς τις χώρες της Λατινικής Αμερικής ήταν όλο τον 20ο αιώνα πολιτική αποικιοκρατική, έχοντας καταστήσει αυτές τις χώρες σε μπανανιές. Όμως οι πράξεις αυτές συντελούνταν στο παρασκήνιο. Πλέον, κοντά είκοσι χρόνια μετά την 11η Σεπτεμβρίου, τα πραξικοπήματα οργανώνονται στο φως της ημέρας από χώρες με κατά τα άλλα δημοκρατικά καθεστώτα.
Ο Τσέινι κατάφερε να μετατρέψει τον θεσμό της αντιπροεδρίας από διακοσμητικό ρόλο σε άτυπο πρόεδρο, με τον ίδιο να καταφέρει να επιβάλει στην παγκόσμια σκηνή έναν πόλεμο άνευ λόγου και αιτίας. Η ιστορία του αποτελεί μια διεστραμμένη εκδοχή του Αμερικανικού Ονείρου. Ενός Ονείρου που δημιούργησε ένα σύστημα το οποίο ήταν εξαιρετικά ευάλωτο, αν όχι επιρρεπές, σε άτομα όπως ο Τσέινi. Σε αδίστακτους αμοραλιστές διαπλεκόμενους. Η ταινία ήταν υποψήφια για αρκετά βραβεία Όσκαρ. Δεν κέρδισε κανένα. Κάποιες ιστορίες πληγώνουν ακόμα.
Παρ όλα αυτά μας θυμίζει, όσο πασέ και αν ακούγεται ότι ο ιμπεριαλισμός ζει και βασιλεύει.
Ακόμα και αν προφανώς όλοι οι Αμερικανοί δεν είναι δολοφόνοι. Εξάλλου αυτοί έφτιαξαν και την εν λόγω ταινία.
