Με λίγα λόγια, πρόκειται για μια εξιδανικευμένη ιστορία του ανθρώπινου είδους: ο καπιταλισμός αμφισβητεί και ορθώς αποκαθηλώνει τον «θεό», όχι όμως πλήρως, αφού η ανυπέρβλητη «ηθική» του τελευταίου είναι αναγκαίος «φάρος» στην μάχη απέναντι στην κάπως έμφυτη «σατανικότητα» της επιστήμης και του κεφαλαίου.
Του Άρη Τόλιου
«Οι ανώτερες τάξεις αυτής της χώρας τη βίασαν. Γαμήσατε κόσμο. Χτίσατε ένα κάστρο για να γδέρνετε τον κοσμάκη» (Έισμαν, ρεπουμπλικανικής πολιτικής προέλευσης, εκ των πρωταγωνιστών του μεγάλου σορταρίσματος).
του Λεωνίδα Βατικιώτη
Ο Τσάρλι Τσάπλιν, ζώντας στα όρια του νόμιμου και του παράνομου, της αναγνώρισης αλλά και του περιθωρίου, προσέφερε την ευαίσθητη ματιά που ήταν απαραίτητη να υπάρξει στα χρόνια της βίαιης ανάπτυξης του καπιταλισμού, συνεπώς και την εισβολη του στον κινηματογράφου, για το πως η τέχνη γίνεται εργαλείο να αφυπνίσει τις μάζες και να μην υποκύπτει στις ανάγκες του κέρδους και της εκμετάλλευσης, όταν μεγάλες ιδέες και πράξεις πρέπει να αποτυπώνονται και να κοινωνούνται.
της Εύας Μάντζαρη
