Ένα χρόνο μετά, το 2ο πολιτικό - πολιτιστικό κάμπινγκ Brigada ξεκινάει σήμερα στο Camping Assini Beach και έχει και πρόγραμμα!
Πάμε κόντρα στη μίζερη πραγματικότητα που θέλουν να μας επιβάλλουν, αυτοοργανωνόμαστε και ετοιμαζόμαστε για πολλές συζητήσεις, εκδηλώσεις workshops, προβολές και πάρτι.
Η ελληνική κυβέρνηση απελαύνει δύο Ρώσους διπλωμάτες, απαγορεύοντας ταυτόχρονα την είσοδο στην Ελλάδα σε άλλους δύο για παράνομες ενέργειες κατά της εθνικής ασφάλειας, με την αιτιολογία της απόπειρας χρηματισμού παραγόντων της χώρας και την υποκίνηση διαδηλώσεων για να εμποδίσουν τη συμφωνία που θα επιτρέψει στη πΓΔΜ να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.
Το ρώσικο υπουργείο Εξωτερικών, από την πλευρά του, κατηγορεί την ελληνική κυβέρνηση για «βρώμικες προβοκάτσιες» και για ενέργειες που «δεν παραμένουν χωρίς συνέπειες, δεν εξαφανίζονται δίχως ίχνος». Ως συνέπεια, μάλλον το ρώσικο Υπ.Εξ. εννοεί την αναβολή του ταξιδιού του Σεργκέι Λαβρόφ στην Αθήνα τον Σεπτέμβρη και τις απειλές για απελάσεις Ελλήνων διπλωματών από τη Ρωσία εκ μέρους του πρέσβη της στην Ελλάδα.
Με τη σειρά της, η ελληνική κυβέρνηση κατηγορεί την Ρωσία για αρνητικές λογικές που «παρακίνησαν άλλωστε τους τέσσερεις Ρώσους πολίτες να προβούν στις ενέργειες που οδήγησαν στην απέλασή τους ή στην απαγόρευση εισόδου τους στην Ελλάδα», ότι «τα στοιχεία, βάσει των οποίων ενήργησε η Ελλάδα, είχαν παρουσιαστεί εγκαίρως στις ρωσικές αρχές. Εξάλλου, και οι ίδιες οι ρωσικές αρχές έχουν πολύ καλή γνώση του τι πράττουν οι άνθρωποί τους», ότι «με τη σημερινή της δήλωση, η εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών υιοθετεί και δείχνει ως να θέλει να νομιμοποιήσει τις παράνομες αυτές ενέργειες», ότι «η συνεχής ασέβεια προς την Ελλάδα πρέπει να σταματήσει» καθώς «ουδείς δικαιούται ή δύναται να παρεμβαίνει στις εσωτερικές της υπόθεσης» και τέλος, ότι «ανυπόστατοι ισχυρισμοί, σύμφωνα με τους οποίους η απόφαση αυτή ελήφθη κατόπιν πιέσεων τρίτων, είναι ανάξιοι σχολιασμού και δείχνουν νοοτροπία ανθρώπων που δεν αντιλαμβάνονται τις αρχές και τις αξίες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής».
Μάλιστα.
Η εξωτερική πολιτική δεν χαράζεται με όρους καλωσύνης ή κακίας, αλλά με όρους συμφερόντων. Με όρους καλωσύνης, οι Ρώσοι είναι κακοί, γιατί κάνουν τους ανήξερους για την απαράδεκτη εμπλοκή που είχαν οι άνθρωποι τους στην εσωτερική ζωή της χώρας ή οι Έλληνες είναι κακοί, επειδή οι διπλωματικές σχέσεις χαρακτηρίζονται πάντα από τυπικότητα και αβρότητα και όταν αυτές διαταράσσονται, διαταράσσονται και οι διπλωματικές σχέσεις. Με όρους καλωσύνης, τόσο οι Έλληνες, όσο και οι Ρώσοι έχουν ενεργήσει επιθετικά.
Αν, όμως, δούμε την εξωτερική πολιτική με όρους συμφέροντος, τότε η ελληνική κυβέρνηση προάσπισε τα συμφέροντα της, καθώς υπέγραψε τη συμφωνία για το Μακεδονικό, για χάρη της οποίας διοργανώθηκαν από εθνικιστικούς κύκλους πρωτίστως μαζικά συλλαλητήρια, πίσω από τα οποία σύρθηκε η αντιπολίτευση. Εύλογα, με αφορμή την εμπλοκή ενός τρίτου κράτους στα εσωτερικά δρώμενα της χώρας (περισσότερα για αυτό παρακάτω), η ελληνική κυβέρνηση επιτίθεται σε οποιονδήποτε, πέρα από εγχώριους πολιτικούς κύκλους, συντάσσεται με πλάγιους ή ύπουλους τρόπους στην γραμμή της στην εξωτερική πολιτική.
Εξίσου εύλογα, μια άλλη χώρα, με ισχυρή υπερεθνική επιρροή και στρατηγική, κρίνοντας πως η ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ θα απομονώσει ακόμα περισσότερο τους στρατηγικούς της συμμάχους στην περιοχή (διαχρονικούς όπως η Σερβία και πρόσκαιρους όπως η Τουρκία), προσπαθεί να επηρρεάσει, με όρους διπλωματίας και όχι μόνο, την εξέλιξη των πραγμάτων στην Ελλάδα και στην ΠΓΔΜ.
Μπλεγμένα τα πράγματα. Ευτυχώς, όμως, σε τέτοιες περιπτώσεις, βρίσκονται και οι πιο απροκάλυπτες φωνές προκειμένου να θέσουν τη συζήτηση σε νέα βάση - και να την διαλευκάνουν.
Ο φαινομενικά αξιοπρεπής πολιτικός Δημήτρης Παπαδημούλης ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων - δοχείο: μπορεί να γεμίσει ανά πάσα στιγμή με οποιοδήποτε περιεχόμενο. Να, ας πούμε, σε αυτή την περίπτωση, δεν διστάζει να «τσιγκλήσει» το εθνικό-πατριωτικό αίσθημα - ότι δηλαδή η μη απάντηση της ελληνικής κυβέρνησης σε ρώσικες προβοκάτσιες περίπου θα ξεπουλούσε το όνομα «Μακεδονία».
Και εντάξει, είναι γνωστό πως μια κυβέρνηση που αγωνιά να συσπειρώσει την κοινωνική της βάση, τη στιγμή που ισοπεδώνει τους όρους διαβίωσης όλης της κοινωνίας μέρα με τη μέρα, θα το γυρίσει σε πράγματα που δεν μετριούνται, όπως π.χ. το «βαρετό» πλεόνασμα. Θα το γυρίσει δηλαδή στο «εθνικό». Και δώστου εθνικές μεγαλοστομίες και πατριδοκαπηλεία.
Λέει και κάτι ακόμα, όμως, ο Δημήτρης Παπαδημούλης: ότι η ανακοίνωση του ρώσικου Υπ.Εξ. συνιστά πρωτοφανή επέμβαση στα εσωτερικά της χώρας.
Πω πω, σοβαρά; Γίνονται τέτοια πράγματα; Πρωτοφανή πράγματι...
Δεν είναι, για παράδειγμα, ότι η Ελλάδα έχει επιτροπεία για τον επόμενο αιώνα και υπαλληλίσκοι της ΕΕ μπαινοβγαίνουν στα υπουργεία και στις δημόσιες υπηρεσίες, κάνοντας κουμάντο.
Ή ότι το Μνημόνιο έχει επιβληθεί, όπως και κυβερνήσεις τύπου Παπαδήμου, από ευρωατλαντικούς κύκλους αντικαθιστώντας ολόκληρα κομμάτια της νομοθεσίας, με αντισυνταγματικό και αντικοινοβουλευτικό τρόπο.
Ή ότι, παραμονές του δημοψηφίσματος του 2015, όλοι οι παραπάνω κύκλοι έβγαιναν και έκαιγαν τα μυαλά εκατομμυρίων Ελλήνων ψηφοφόρων, προαναγγέλοντας την καταστροφή της εξόδου από το ευρώ.
Ή ότι η Ελλάδα τον τελευταίο αιώνα έχει μετρήσει 4-5 εμπλοκές των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας, ακόμα και με στρατιωτικούς όρους, στα πολιτικά δρώμενα, ανατρέποντας κυβερνήσεις ή και το πολίτευμα.
Ευτυχώς, δεν ζούμε σε μια τέτοια χώρα και οπότε λογικό είναι να σοκάρεται ο κύριος Παπαδημούλης.
Για να σοβαρευτούμε: δεν υπάρχει μεγάλη καπιταλιστική χώρα που να μην έχει ιμπεριαλιστικές τάσεις. Η Ρωσία του Πούτιν ανήκει σε αυτές. Υπό αυτή την έννοια, είναι σαφές πως η διπλωματία, στην φανερή και σκοτεινή της εκδοχή, πιέζει πάντα και με διάφορους τρόπους στην στρατηγική κατεύθυνση που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της. Ακόμα κι αν ισχύει ότι οι διπλωμάτες ήταν περισσότερο πράκτορες παρά διπλωμάτες, μην πέφτουμε από τα σύννεφα. Ειδικά στην Ελλάδα.
Ωστόσο, ποτέ στην Ιστορία, το νεοελληνικό κράτος και η ελληνική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν υπέφερε από εξωτερικές επεμβάσεις της Ρωσίας (εκτός πια αν υιοθετήσουμε τις αφηγήσεις του «νεο-συριζαίου» Μαραντζίδη και πιστέψουμε πως ο Εμφύλιος Πόλεμος ήταν μια σύγκρουση της Δύσης με τους πράκτορες των Ρώσων).
Αντιθέτως, οι νέοι «φίλοι» του Δημήτρη Παπαδημούλη και του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτοί, που κάθε τόσο, έβαζαν το πόδι τους στα εσωτερικά δρώμενα της χώρας μας. Και καμία συμφωνία για το Μακεδονικό δεν θα είχε γίνει, αν δεν το είχαν επιβάλει για τους δικούς τους στρατηγικούς λόγους.
Στο νέο ψυχροπολεμικό πεδίο, «η εμπλοκή των Ρώσων στα εσωτερικά ζητήματα» μιας χώρας είναι για το ακραίο νεοφιλελεύθερο κέντρο το νέο αγαπημένο παιχνίδι της. Τέτοια λένε εξάλλου πολιτικοί όπως η Κλίντον ή ο Μακρόν. Δυστυχώς, η Ιστορία είναι τόσο βαμμένη με τα εγκλήματα τους, που, αν η «Χ» μεγάλη ή ιμπεριαλιστική δύναμη «δεν δικαιούται δια να ομιλεί» μία, αυτοί δεν δικαιούνται δέκα! Και το ότι βρίσκουν πρόθυμα «δοχεία» να γεμίσουν με ευκαιριακό πολιτικαντισμό, όπως αυτός του Δημήτρη Παπαδημούλη, δεν ισχυροποιεί το επιχείρημα τους.
Το «ΟΧΙ» ηττήθηκε
Σήμερα, συμπληρώνονται τρία ολόστρογγυλα χρόνια από το δημοψήφισμα της 05/07
Το «ΟΧΙ» ηττήθηκε. Και μαζί του ηττήθηκε μια γενιά. Και οι λίγο μεγαλύτεροι, και οι λίγο μικρότεροι. Όχι οι πολύ μεγαλύτεροι που προσέθεσαν μία ακόμη ήττα. Ούτε οι πολύ μικρότεροι που δεν είχαν καμμιά συμμετοχή.
Τα απόνερα της ήττας δεν είναι σημεία γραμμένα στο χαρτί ή την οθόνη ενός υπολογιστή. Δεν είναι φυσικά οι αναλύσεις εκείνων που έκαναν το μεγαλειώδες «ΟΧΙ» «ναι» μέσα σε μια νύχτα. Δεν είναι αναλύσεις βέβαια εκείνων που πολέμησαν με λύσσα να κερδίσει το «ναι». Δεν είναι αναλύσεις εκείνων που σνόμπαραν το «ΟΧΙ». Δεν είναι καν εκείνων που ψέλλισαν την ύπαρξή του.
Αλλά είναι εκείνου του άνεργου στο Ηράκλειο που δεν είχε τίποτα να χάσει και δεν φοβήθηκε. Εκείνου του μικρομεσαίου επιχειρηματία στην Πάτρα που έμπαινε μέσα από τα capital controls. Εκείνης τη γριάς στο Περιστέρι που περίμενε στον ήλιο δυο ώρες να σηκώσει τη σύνταξη από το ΑΤΜ.
Μοιάζει να είναι συναισθηματικό αλλά δεν είναι, το «ΟΧΙ» ήταν κι είναι ανθρώπινες ζωές, ανθρώπινες στιγμές, χρόνος, πόνος, εργασία, ανεργία, ανάγκη, ανάστημα, χρήματα, άστεγοι, έρωτας, ένα υπόγειο, ένα χαμένο ένσημο, διακοπές στο σπίτι στο χωριό, μια τυρόπιτα στο χέρι, δανεικά να βγει η βδομάδα, ένα διάλειμμα στη δουλειά, ένας παγωμένος καφές στη ζέστη, εξεταστική, τα σκουπίδια στο Σύνταγμα κι ο βούρκος στον Θερμαϊκό.
Το «ΟΧΙ» ήταν τόσο βαρύ κι ασήκωτο, τόσο μεγάλο και σπουδαίο, που όλοι το καταλαβαίνουν. Κι αυτοί που το πούλησαν και λυσσάξανε να το πουλήσουν. Κι αυτοί που λυσσάξανε να το πολεμούν από φόβο μην και βγει. Κι αυτοί που αδιαφόρησαν από αδυναμία να το διαχειριστούν. Κι αυτοί που το υπερασπίστηκαν με αδυναμία να το εκφράσουν.
Κι όλοι εκείνοι που προσπαθούν να πάρουν απόσταση για να μετριάσουν τη διάψευση. Κι όλοι εκείνοι που προσπαθούν να πάρουν απόσταση για να σχεδιάσουν και να ετοιμαστούν για την επόμενη ημέρα.
Κι όλοι εκείνοι που στέκονται και παραμένουν να φυλάνε Θερμοπύλες. Κι όλοι εκείνοι που το κρύβουν επιμελώς είτε για να αποσιωπήσουν το μερίδιό τους στην ήττα είτε για να αποφύγουν να μιλήσουν για τη συνέχεια που έχουν στο ζοφερό παρόν.
Το «ΟΧΙ» ηττήθηκε κι όσο κι αν δεν χρειάζονται πολιτικά μνημόσυνα, είναι αναπόφευκτα και σε έναν βαθμό φυσιολογικά.
Το «ΟΧΙ» ηττήθηκε και μαζί ηττηθήκαμε κι εμείς. Χάσαμε αυτήν τη μάχη. Και χρέος μας είναι να ετοιμάσουμε το όποιο έδαφος για την επόμενη. Κι αν δεν μπορούμε, να μην σταθούμε εμπόδιο. Κι ας ξέρουμε πως μπορεί να μην είναι δική μας η επόμενη μάχη. Το χρέος, το καθήκον, θα έχει γίνει.
