Barış, ή αλλιώς, ειρήνη!
Δεν περνάει μέρα τον τελευταίο μήνα, χωρίς να ενημερωθούμε για την επιθετικότητα της Τουρκίας. Μια επιθετικότητα πραγματική σε πολλές περιπτώσεις, η οποία όμως παρουσιάζεται στον υπερθετικό βαθμό μέσα από πολεμικού περιεχομένου άρθρα για την ετοιμότητα του ελληνικού Στρατού, απειλές ενός Υπουργού που δεν χάνει ποτέ την ευκαιρία για άλλη μία παράσταση αλλά και σχέδια για τα νέα οπλικά συστήματα που έρχονται. Η αντιπαράθεση θα μπορούσε να αντιμετωπίζεται με την ίδια αδιαφορία που αντιμετωπίζεται πάντα τα τελευταία χρόνια, αν ο πόλεμος δεν είχε μπει στις συζητήσεις των Ελλήνων το τελευταίο διάστημα. Πολλοί με σκεπτικισμό, άλλοι με φόβο και κάποιοι άλλοι με προσμονή συζητάνε για το ενδεχόμενο μιας ελληνοτουρκικής σύρραξης. Αλήθεια όμως ποιος θέλει να πολεμήσει τους Τούρκους; Ή και αντίστροφα, μισούν θανάσιμα τους Έλληνες οι γείτονές μας; Δεν χωράνε στις σειρές ενός μικρού κειμένου όλα αυτά τα πολιτισμικά στοιχεία που μας ενώνουν, σαν αποτέλεσμα της συνύπαρξης μας στον ίδιο χώρο εδώ και κάποιους αιώνες. Θα πούμε μόνο πως όταν οι Τούρκοι μετράνε τους γείτονές τους ξεκινάνε από την Ελλάδα και όταν εμείς μετράμε τους δικούς μας ξεκινάμε πάντα από την Τουρκία.
Όποιος επέλεξε κάποια στιγμή να ταξιδέψει απέναντι για να θαυμάσει την ομορφιά της Κωνσταντινούπολης ή κάποιας μεγάλης πόλης της Μικράς Ασίας δύσκολα θα μας μεταφέρει ιστορίες εχθρότητας από τους γείτονές μας. Αντίθετα πολλοί που πήγαν, με κάποια αμηχανία ίσως στην αρχή, να βρούνε τα σπίτια των προγόνων τους έχουν να μεταφέρουν ιστορίες για το πώς κατέληξαν αγκαλιασμένοι με τους νέους κατοίκους του σπιτιού, να κλαίνε για το δράμα του πολέμου και της προσφυγιάς. Αντίστροφα σίγουρα κάποιους από εμάς μας έχουν σταματήσει στην Θεσσαλονίκη ή σε κάποιο νησί του Αιγαίου Τούρκοι τουρίστες για να μας ρωτήσουν πληροφορίες για το ταξίδι τους. Από οικονομικής άποψης μάλιστα οι τουρίστες από την Τουρκία είναι συνήθως μια μεγάλη ανάσα για αυτούς τους τόπους καθώς είναι πιο κιμπάρηδες σε σχέση με τους “σφιχτούς” επισκέπτες από την κεντρική και βόρεια Ευρώπη.
Τι σχέση έχουν λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι είναι σαν εμάς, με τον Ερντογάν; Η ερώτηση θα μπορούσε να αντιστραφεί- τι σχέση έχουμε εμείς με τον Γ.Παπανδρέου, τον Σαμαρά, τον Τσίπρα; Κι όμως τους ψηφίσαμε και τους δώσαμε τις τύχες της χώρας μας, στον τελευταίο μάλιστα παραπάνω από μία φορά. Ετοιμαζόμαστε μάλιστα να δώσουμε το τιμόνι της χώρας μας και στον Μητσοτάκη, δεχόμαστε όμως να μας αντιμετωπίζουν σαν μικρογραφίες των Πρωθυπουργών μας; Μην ξεχνάμε ότι ο Ερντογάν πριν αρχίσει να επιτίθεται λεκτικά στους Έλληνες επιτέθηκε πολύ πιο ουσιαστικά στον δικό του λαό. Τους δασκάλους, τους ιερείς, τους κομμουνιστές, τους πανεπιστημιακούς τους Κούρδους, όλους αυτούς που έβλεπαν φιλικά τους προηγούμενους ακόμα και σε κάποιους επιχειρηματίες. Χωρίς υπερβολή δεκάδες χιλιάδες Τούρκοι πολίτες είναι πολιτικοί κρατούμενοι του καθεστώτος του AKP αυτή την στιγμή.
Πριν αρχίσουμε να πιέζουμε για νέα οπλικά συστήματα και βάλουμε στο στόχαστρό μας τους Τούρκους συλλογικά ας σκεφτούμε ποιους σημαδεύουμε. Δεν θα βρούμε ποτέ στην εμβέλειά μας τον Ερντογάν, τον Τσαβούσογλου ή τον Μπαχτσελί. Αυτοί που θα κινδυνέψουν είναι ο κύριος με το μουστάκι που φτιάχνει ντουντουρμά στο Αϊβαλί, η χαμογελαστή οικογένεια που βοηθήσαμε να βρει τη Ροτόντα, τα παιδιά που έκαναν Erasmus στην Θεσσαλονίκη και μας ρωτούσαν για την Χαλκιδική, και το παιδί που μας σέρβιρε λαχματζούν και ιμάμ μπαϊλντί στην Πόλη. Με τους ανθρώπους που μοιραζόμαστε τις ίδιες συνταγές και τις ίδιες μουσικές δεν υπάρχει κανένας λόγος να βρεθούμε αντίπαλοι σε κάποια μάχη. Η ειρήνη που μας έχει φέρει κοντά εδώ και κάποιες δεκαετίες είναι το μόνο πράγμα για το οποίο αξίζει να παλέψουμε.
«Το πρώτο αίμα»
Ως «πρώτο αίμα», στην αμερικανική αργκό, ονομάζεται το αρχικό πλεονέκτημα που κερδίζει η μια πλευρά σε μια μάχη έναντι της άλλης.
Η μία πλευρά είναι αυτή των τραπεζών: εκείνων των πολλάκις χρεοκοπημένων επιχειρήσεων που ξεπουλήθηκαν για ψίχουλα, που άλλοτε μετατρέπονται σε βρυκόλακες που χρειάζονται συνεχή αιμοδοσία με ανακεφαλαιοποιήσεις και άλλοτε, όταν ανακτούν δυνάμεις, σε κοράκια.
Η άλλη πλευρά είναι το κίνημα. Αυτό που ανασυντάσσεται, που προσπαθεί να επανακάμψει, που δίνει ακόμα αγώνες και είναι ζωντανό μέχρι να νικήσει. Αυτοί οι άνθρωποι, που η κυβέρνηση έμμεσα εξαφανίζει, αφού, ως γνωστόν, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας δεν γίνονται και «να-όπου-να'ναι-τώρα-τώρα θα προστατευθεί και αυτή».
Σήμερα, λοιπόν, η πλευρά των πλειστηριασμών (ηλεκτρονικών και φυσικών), η πλευρά των τραπεζών και της κυβέρνησης τράβηξε το πρώτο αίμα από την πλευρά του κινήματος.
Δεν μιλάμε βεβαίως για κανονικό αίμα, αφού αυτό έχει τραβηχτεί αρκετές φορές κάθε φορά που τα κούτελα διαδηλωτών χτυπούν αλύπητα τα γκλομπ των αστυνομικών στα Ειρηνοδικεία και στα συμβολαιογραφεία. Για άγνωστο λόγο πάντα, αφού, όπως είπαμε, η πρώτη κατοικία προστατεύεται και σιγά μην έλεγε ψέματα κυβέρνηση του μνημονίου.
Μιλάμε όμως για την πρώτη φορά που εφαρμόζεται (έστω πλαγίως) ο ντροπιαστικός νόμος 4509/2017 με το γνωστό «Ιδιώνυμο» (παλαιότερη τοποθέτηση εδώ) για την προστασία αθώων και συνετών ηλεκτρονικών πλειστηριασμών απέναντι σε βάρβαρους διαδηλωτές, που ποιος ξέρει τι μύγα τους τσίμπησε και διαδηλώνουν για την πρώτη κατοικία που στο κάτω κάτω προστατεύεται.
Αντίσταση κατά της αρχής, διατάραξη κοινωνικής ειρήνης και απόπειρα άσκησης επικίνδυνης σωματικής βλάβης κατά αστυνομικού. Όλα αυτά είναι πάρα πολύ προφανή στις παραπάνω φωτογραφίες και καλά κάνετε και δεν πιστεύετε τα ψέμματα του κινήματος, κύριοι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Μην πιστεύετε ότι η πρώτη κατοικία δεν προστατεύεται, ότι είναι κάτι άλλο από Ιδιώνυμο η σύλληψη με ελεεινές κατηγορίες ή ότι οι αγωνιστές που συνελλήφθησαν έφαγαν ξύλο και αιμορραγούσαν μέχρι το βράδυ, όταν και διακομίστηκαν στο νοσοκομείο. Σημασία έχει τι τραβάνε τα κακότυχα γκλομπ και οι πάνοπλοι αστυνομικοί όταν άοπλοι διαδηλωτές επιχειρούν να τους προκαλέσουν επικίνδυνη σωματική βλάβη (με τι, ποιος ξέρει;).
Μην πιστεύετε τίποτα και να βγείτε να πείτε δημόσια αύριο στις τηλεοράσεις το γνωστό παραμύθι, για να (ξε-)μάθει και ο κόσμος την αλήθεια για το σπίτι και τη ζωή του.
Απλώς, αύριο θα δείτε κόσμο στις 11.00 το πρωί στην Ευελπίδων. Πολύ κόσμο.
Ε αυτό, μπορείτε να το πιστέψετε.
Όπως συμβαίνει συνήθως όταν κράτος και εργοδοσία επιχειρούν να κόψουνε συντάξεις, η αιτιολόγηση της μεταρρύθμισης από την ένωση εργοδοτών των Βρετανικών πανεπιστημίων (UUK- Universities UK) είναι ότι το υπάρχον σύστημα δημιουργεί ελλείμματα τα οποία δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει σε βάθος χρόνου.
Του Στέφανου Ιωάννου *
