Με στόχο να οργανωθούν όσο το δυνατό μαζικότερες, ενωτικές δράσεις στις 8 Μάρτη, να δοθεί το στίγμα της απεργίας και της αποχής από δουλειά και σπίτι, καλούμε σε συνέλευση γυναικείες συλλογικότητες, συνδικάτα και οργανώσεις και κάθε αγωνιζόμενη φωνή υπέρ της γυναικείας απελευθέρωσης, στις 31.1.2019, στις 6 μ.μ., στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθήνας (Ακαδημίας 50).
Εντιμότατα χαρτόμουτρα
Οι τελευταίες μέρες (υποτίθεται πως) είναι πολύ κρίσιμες για τη χώρα. Σπάσιμο συμπολίτευσης, μετέωρη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, παραιτήσεις υπουργών, «μεταγραφές» στελεχών, ψήφος εμπιστοσύνης, επίλυση του Μακεδονικού.
Υπό άλλες συνθήκες, θα λέγαμε πως ζούμε ιστορικές στιγμές και κρίσιμες…
….αν όλα αυτά δεν ήταν ένα χυδαίο πόκερ, ανάμεσα σε πολιτικούς «χαρτόμουτρα», χωρίς αξίες και ιδεολογικές αρχές.
Η Ένωση Κεντρώων απολαμβάνει την ησυχία που τους προσφέρουν τα ΜΜΕ και ίσως είναι καλύτερο για αυτούς.
Σε μια περίοδο που όλοι προσφέρουν αφειδώς «κορώνες», θα βγει πάλι ο Βασίλης Λεβέντης, όπως το βράδυ των τελευταίων εκλογών, με ταπεινό ύφος και τα χέρια σταυρωμένα, να δηλώσει την απογοήτευση του για την κατάντια του πολιτικού σκηνικού. Όταν είσαι μαθημένος στα «σαλόνια» του Καναλιού 67 βέβαια, είναι φυσιολογικό να ξενερώνεις με την έλλειψη τεκμηριωμένου νηφάλιου διαλόγου για την πατρίδα και την εθνική ομοψυχία, που χαρακτηρίζει τα «αλώνια» της Βουλής. Θα του προτείναμε να επιστρέψει στην μάχιμη πολιτική πεδίου, αλλά μάλλον δεν έχει τελειώσει ακόμα η θητεία του ως «χρήσιμου ηλίθιου» (sic)
To Ποτάμι απειλεί πως θα ανασκευάσει μια εκ των ιδρυτικών του θέσεων: να συμβάλλει στην αποκατάσταση της οικονομικής και διπλωματικής κυριαρχίας της Ελλάδας στα Βαλκάνια. Στη Σεβαστουπόλεως δεν θέλουν να χρησιμοποιούνται για να σώζεται η κυβέρνηση και για αυτό, θα θυσιάσουν τις αρχές τους για να παραμείνουν συνεπείς στην αντικυβερνητική τους στάση.
Κάποιος κακεντρεχής θα ισχυριζόταν ότι αν, μετά από την ψήφο εμπιστοσύνης που έχει ήδη εξασφαλίσει με «δανεικούς» η κυβέρνηση, το Ποτάμι υιοθετούσε ντε φάκτο φιλοκυβερνητική θέση, υπερψηφίζοντας τη Συμφωνία των Πρεσπών (θεμελιώδης άποψη και λόγος διαζυγίου με το ΚΙΝ.ΑΛ.), θα εξατμιζόταν πολύ πριν τις εκλογές και εξατμιζόμενο, δεν θα είχε καμία διαπραγματευτική ισχύ στην προεκλογική/μετεκλογική σύγκλιση με τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΝΔ. Όποια κι αν είναι η αλήθεια πάντως, θεωρούμε πως το στιβαρό και αταλάντευτο στίγμα που χαρακτηρίζει το Ποτάμι θα το επαναφέρει στη σωστή γραμμή του «ξεβλαχέματος» της χώρας, όπως αυτό κληρονομήθηκε από την περίοδο Σημίτη.
Το ΚΙΝ.ΑΛ. ζει τις τελευταίες στιγμές συνύπαρξης του Βενιζέλου με τον Θεοχαρόπουλο.
Το σίγουρο είναι πως με αφετηρία την ψηφοφορία για τη Συμφωνία των Πρεσπών και τέλος την ανάδειξη νέας κυβέρνησης, το άθροισμα των υποδιαιρέσεων του ΠΑΣΟΚ, έχει μπει σε πορεία διάσπασης. Κανονικά, στα γραφεία του ΚΙΝ.ΑΛ. θα έπρεπε κάθε μέρα να κάνουν τον σταυρό τους να βγει αυτοδύναμη κυβέρνηση, για να μη χρειαστεί να απαντήσουν στο ερώτημα αν είναι με τη μνημονιακή πρόοδο ή με τη μνημονιακή συντήρηση και διαλυθούν. Αν πάντως δεν βγει αυτοδυναμία, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά: μπορεί να βγει η Νέα Δημοκρατία, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σίγουρα στην κυβέρνηση θα είναι (και πάλι) το… ΠΑΣΟΚ - είτε με τους μεν είτε με τους δε.
Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες είναι επίσης αξιοπερίεργο φαινόμενο.
Είναι τρομερό, φεύγοντας από την κυβέρνηση, να προσφέρεις τεράστια υπηρεσία στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Πάνος Καμμένος και μπορεί να ισχυρίζεται πως έκανε πολιτική αρχών και εκθείασε τον Αλέξη Τσίπρα, παρουσιάζοντας τον συνεπή αριστερό και έκανε συνδικαλισμό αμφιθεάτρου, προτείνοντας να στηρίξει ενδεχόμενη πρόταση μομφής της ΝΔ, αν βγει ο κατά τα άλλα μισητός του Κυριάκος Μητσοτάκης να δεσμευτεί δημόσια ότι θα σβήσει τη συμφωνία των Πρεσπών και οποιαδήποτε χρήση του όρου «Μακεδονία».
Για τη Νέα Δημοκρατία, τα λόγια στερεύουν. Ποτέ ξανά μια προαλειφόμενη κυβέρνηση δεν προτείνει τόσα λίγα για οτιδήποτε. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό, γιατί από «σώσιμο» πεθάναμε σχεδόν αδιαλείπτως τα τελευταία εννιά χρόνια, αλλά αυτό που ζητάει ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι η πιο «λευκή εντολή» που είδε ποτέ η ανθρωπότητα. Η ατζέντα που όντως προτείνει είναι στην ουσία η ίδια με τον ΣΥΡΙΖΑ: σκληρός ευρωατλαντισμός και νεοφιλελευθερισμός, επιδοματική πολιτική, ακραία πριμοδότηση του ιδιωτικού τομέα, φοροαπαλλαγές και καταστολή. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να γίνει ο επόμενος «αδύναμος κρίκος» εκ των ηγετών των χωρών της ΕΕ και μάλιστα, αναλαμβάνοντας να υλοποιήσει τους νόμους του ΣΥΡΙΖΑ για συντάξεις, κόκκινα δάνεια, ιδιωτικοποιήσεις και αφορολόγητο. Ότι και να γίνει, οι μεθεπόμενες εκλογές δεν θα τον βρουν να διεκδικεί την πρωθυπουργία.
Τέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ. Πλέον μπορεί να εφαρμόσει ανεμπόδιστα την «πολιτική του», μετά την αποχώρηση Καμμένου και να ταΐσει τους νέους με επιδόματα, τους μεγαλύτερους με κουτόχορτο για τις συντάξεις τους, τους απογοητευμένους δεξιούς με υπουργούς, τους αριστερούς με αντεθνικισμό νατοϊκό και ευρωκεντρίστικο και τους κεντρώους με σκάνδαλα της Δεξιάς.
Θα λέγαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θυσίασε την Αριστερά, το εργαλείο που επινόησαν οι καταπιεσμένοι και καταπιεσμένες για να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους, για να σώσει το Κέντρο. Επειδή όμως αυτό αφορά εν τέλει τους αριστερούς και αριστερές και όσους-ες όντως νιώθουν ότι καταπιέζονται, ας το πούμε και αλλιώς: σε εννιά χρόνια μνημονιακών κυβερνήσεων, καμία δεν υποθήκευσε με τόσους τρόπους το μέλλον της Ελλάδας, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης τίθεται από μια κυβέρνηση ανάξια εμπιστοσύνης προς μια αντιπολίτευση που θα συνεχίσει ένα προς ένα τα ταξικά άδικα κεκτημένα της. Την ίδια ώρα που στη Βουλή μαθαίνουμε ότι «είναι κρίσιμες οι ώρες», το 90% αυτού του πληθυσμού βαδίζει ανάμεσα στη φτώχεια και τη μιζέρια. Δεν υπάρχει τίποτα να περιμένει κάποιος άνθρωπος από αυτή τη συζήτηση που να αλλάξει τη ζωή του ή να μη μπορεί να δει σε μια παρτίδα πόκερ.
Και όσο για τις εκλογές, όταν τις επιλέξει η κυβέρνηση σε συνεννόηση με τους ισχυρούς της Δύσης, δεν θα γίνουν για να επιλύσουν κάποιο ζήτημα ή για να αλλάξει τροχιά η χώρα. Θα γίνουν για να κρίνουν πως θα κερδηθούν οι μεθεπόμενες.
Η 29χρονη Αγγελική Πέτρου που δολοφονήθηκε πριν λίγο καιρό στην Κέρκυρα από τον πατέρα της είχε καταφύγει στον εισαγγελέα για προστασία, αφού ο δολοφόνος της την απειλούσε εδώ και καιρό, γιατί δεν ενέκρινε την σχέση που είχε με τον Αφγανό σύντροφό της.
Η Ελένη Τοπαλούδη που δολοφονήθηκε στη Ρόδο από δύο άνδρες πριν λίγες εβδομάδες είχε καταγγείλει στο τοπικό αστυνομικό τμήμα προηγούμενο βιασμό της, καθώς και το ότι οι βιαστές της την εκβίαζαν με βίντεο που τράβηξαν κατά τη διάρκεια του βιασμού. Η αστυνομία ούτε έψαξε την υπόθεση όπως όφειλε, και μάλιστα την αποθάρρυνε από το να υποβάλει επίσημη καταγγελία.
Τον Σεπτέμβριο του 2018 ο Ζακ δολοφονείται στο κέντρο της Αθήνας με την αστυνομία όχι μόνο να συγκαλύπτει το έγκλημα, αλλά όπως όλα δείχνουν να είναι συνένοχη.
Στα τέλη του 2017 το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο του Ναυπλίου δεν αναγνώρισε την αυτοάμυνα απέναντι σε σεξουαλική επίθεση και καταδίκασε την 22χρονη Π.Α σε 15 χρόνια κάθειρξη και 4 μήνες για ανθρωποκτονία, αναγνωρίζοντας της μόνο κάποια ελαφρυντικά.
Δυστυχώς, αν επιχειρούσαμε να απαριθμήσουμε όλα τα περιστατικά έμφυλης βίας - έστω του τελευταίου μόνο χρόνου, έστω όσων έχουν λάβει χώρα στην Ελλάδα – θα χρειαζόμασταν πολλές σελίδες.
Δυστυχώς, αν επιχειρούσαμε να απαριθμήσουμε όλα τα περιστατικά έμφυλης βίας, τα οποία έχουν συγκαλύψει οι θεσμοί (αστυνομία, δικαιοσύνη), συμβάλλοντας έτσι στη διαιώνιση του φαινομένου, θα χρειαζόμασταν και πάλι πολλές σελίδες.
Τα ποσοστά μαρτυρούν μία επώδυνη αλήθεια. Δεν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά, αλλά για ένα κοινωνικό φαινόμενο: η πατριαρχία δολοφονεί.
Σύμφωνα με την έκθεση «Βία κατά των γυναικών: Πανευρωπαϊκή έρευνα» του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (FRA, 2014):
-Μία στις 10 γυναίκες στην Ε.Ε. έχει υποστεί κάποια μορφή έμφυλης βίας, από την ηλικία των 15 ετών και άνω.
- Μία στις 20 έχει πέσει θύμα βιασμού.
- Μία στις πέντε έχει υποστεί σωματική ή και σεξουαλική βία από νυν ή τέως σύντροφο.
- Στην Ελλάδα, το 25% των γυναικών έχουν υποστεί σωματική ή και σεξουαλική βία, από την ηλικία των 15 ετών και άνω, ενώ ο αντίστοιχος μέσος όρος στην Ε.Ε. φτάνει το 33%. Ωστόσο, μόλις το 14% των γυναικών το καταγγέλλουν στην αστυνομία.
Πόσο ακόμα; Πόσες ακόμα;
Στην Λατινική Αμερική το κίνημα Ni una menos (Ούτε μία λιγότερη) -σύνθημα εμπνευσμένο από ένα ποίημα της μεξικανής ποιήτριας Σουζάνα Τσάβες: «Ni una Mujer menos, ni una victima más» (ούτε μια γυναίκα λιγότερη, ούτε ένα θύμα ακόμα) – από το 2015 μέχρι σήμερα έχει οργανώσει πολλές μαζικές διαδηλώσεις με αφορμή γυναικοκτονίες.
Πόσες ακόμα πρέπει να θρηνήσουμε για να φτάσει αυτή η φωνή παντού; Σε κάθε δρόμο που μία γυναίκα τρέμει να περπατήσει μόνη, σε κάθε δωμάτιο που μία σύζυγος κακοποιείται, σε κάθε σπίτι που κάθε κόρη φοβάται τον πατέρα της, σε κάθε δικαστήριο που μία κοπέλα έρχεται αντιμέτωπη μόνη εναντίων όλων.
Ας είναι η Αγγελική η τελευταία… Ας βγούμε όλες και όλοι στους δρόμους για να μην υπάρξει άλλη.
