Σε όλους όσους “ζήσαμε” το δημοψήφισμα εκείνο τον “επεισοδιακό” Ιούνιο του προηγούμενου καλοκαιριού υπάρχουν κάποιες στιγμές που χαράχτηκαν βαθιά στη μνήμη μας. Θα θυμόμαστε όλοι το γεγονός ότι, φίλοι, συγγενείς, μικροί ή μεγάλοι, κόσμος που στο παρελθόν προτιμούσε να διατηρεί μια απόσταση από τα πολιτικά ζητήματα, συζητούσαν και άνοιγαν την κουβέντα, γύρω από το επίδικο του δημοψηφίσματος. Η αποδοκιμασία του ελληνικού λαού προς την λιτότητα, την εξαθλίωση, την φτώχεια, τους εκβιασμούς της ΕΕ και του ΔΝΤ, τις μνημονιακές πολιτικές, εκφράστηκε στο εκκωφαντικό 62% “ΟΧΙ” του δημοψηφίσματος και στο 85% “ΟΧΙ” της νεολαίας απέναντι σε νέα μέτρα. Μεγάλο μέρος του κόσμου στήριξε το “ΟΧΙ” παρά το ανοιχτό ενδεχόμενο ρήξης με τους δανειστές, παρά τις ουρές στα ΑΤΜ και παρά τη καταστροφολογία των ΜΜΕ και όλων των υποστηρικτών των μνημονίων. Η συνέχεια, βέβαια, γνωστή, με το “ΟΧΙ” να μετατρέπεται σε “ΝΑΙ” κι την κυβέρνηση να υπογράφει το 3ο και σκληρότερο μνημόνιο, συνεχίζοντας το έργο των προηγούμενών της, αποδεικνύοντας ότι η λογική “ούτε ρήξη ούτε υποταγή” καταλήγει μαθηματικά στην πλήρη υποταγή και υλοποίηση κάθε επιταγής των δανειστών.
Η υλοποίηση μάλιστα του μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν διαφοροποιήθηκε σε τίποτα από όλους τους προηγούμενους, γεγονός που επισφραγίστηκε με την κατάρρευση του “παράλληλου προγράμματος”. Η πορεία αυτή επιβεβαιώνεται και σήμερα με την προώθηση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου που διαλύει την κοινωνική ασφάλιση (αύξηση ασφαλιστικών εισφορών, αύξηση ορίου σύνταξης, μείωση συντάξεων μεταξύ άλλων). Ένα ασφαλιστικό νομοσχέδιο που ακόμα και οι χειρότεροι εμπνευστές της λιτότητας εντός και εκτός Ελλάδας δεν θα περίμεναν ποτέ να “περάσουν”. Την ίδια ώρα στην προσφυγική κρίση που έχει ξεσπάσει στην Ευρώπη η κυβέρνηση συμβαδίζει με την κατεύθυνση μιας Ευρώπης Φρούριο, με την επικύρωση της συμφωνίας ΕΕ- Τουρκίας, που θα αντιμετωπίζει σαν αναλώσιμους τους πρόσφυγες και θα τους απελαύνει όποτε δεν τους χρειάζεται. Hotspot και στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών με απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης είναι η φιλοξενία της “αριστερής” κυβέρνησης προς τους πρόσφυγες. Όλα αυτά συμβαίνουν πάντα υπό το συνεχές της ανεργίας, της μετανάστευσης των νέων, των απαράδεκτων εργασιακών συνθηκών, το ξεπούλημα της δημόσια περιουσίας και στα οποία έρχονται να προστεθούν οι πλειστηριασμοί ακόμα και της πρώτης κατοικίας.
Ο χώρος του πανεπιστημίου δεν έμεινε προφανώς αλώβητος. Η υποχρηματοδότηση εντείνεται και οι σχολές υπολειτουργούν. Χαρακτηριστικές οι φωνές που μιλούν για την επιβολή διδάκτρων(πρύτανης ΑΠΘ) ή την αντικατάσταση του συγγράμματος από ηλεκτρονικά βιβλία(πρόταση του προέδρου του “εθνικού διαλόγου” για την παιδεία) ως τρόπο επίλυσης του ζητήματος της χρηματοδότησης. Το Υπουργείο Παιδείας προετοιμάζει επίσης ένα νόμο για την παιδεία που θα έρθει να εφαρμόσει ότι δεν εφάρμοσε ο νόμος-έκτρωμα της Διαμαντοπούλου πριν λίγα χρόνια. Μεταξύ άλλων, προβλέπεται η πλήρης υποτίμηση των πτυχίων μας, η ρευστοποίηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων και δηλώνεται δημόσια από στελέχη του υπουργείου ότι θα υπάρξει νέο σχέδιο Αθηνά άμεσα, δηλαδή συγχωνεύσεις/ κλεισίματα σχολών που θα ακουμπήσουν τις σχολές που δεν “έφτασε” το προηγούμενο.
Όλα τα παραπάνω γεγονότα δημιούργησαν ένα σοκ στην αριστερά και την κοινωνία γενικότερα με τον κόσμο να δείχνει μουδιασμένος και σημαντικό κομμάτι του οδηγείται στην απάθεια απέναντι στην όξυνση της νεοφιλελεύθερης επίθεσης. Συγκεκριμένα, στο χώρο του πανεπιστημίου, αυτό είναι ακόμα πιο εμφανές με άμαζες συνελεύσεις και αδυναμία για αρκετούς να πιστέψουν ότι η συλλογική δράση μέσα στη σχολή μπορεί να έχει αποτέλεσμα. Υπό το βάρος και της οικονομικής κρίσης και της αβεβαιότητας για το μέλλον που εντείνεται τα τελευταία χρόνια υπάρχει η πίεση να ακολουθήσουμε τον ατομικό δρόμο, να νιώσουμε “περαστικοί” από το πανεπιστήμιο και να αδυνατούμε να ασχοληθούμε με οτιδήποτε “κοινό” ή έξω από τις φοιτητικές μας υποχρεώσεις σε έναν ιδιότυπο “αγώνα δρόμου” για το πτυχίο, με την επιλογή της μετανάστευσης να τείνει να γίνει κανόνας. Έτσι βέβαια υποβαθμίζεται συνεχώς ο ρόλος της φοιτητικής νεολαίας στη δημιουργία εξελίξεων και αντιστάσεων με το φοιτητικό κίνημα να είναι κατώτερο των περιστάσεων στη σημερινή συγκυρία.
Οι μαζικές κινητοποιήσεις και απεργίες απέναντι στο ασφαλιστικό, καθώς και το μεγαλειώδες κίνημα αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες δείχνουν τη διαθεσιμότητα του λαού και της νεολαίας να αμφισβητήσει το μονόδρομο που του πλασάρουν. Αυτό που πρέπει να μας προβληματίσει λοιπόν, είναι το πως θα σπάσουμε την απογοήτευση που έχει σκεπάσει τις ζωές μας και το πως όλο το ρεύμα αμφισβήτησης του περσινού καλοκαιριού θα ξαναβρεί έκφραση και ελπίδα στο σήμερα.
Δεν κλείνουμε τα μάτια…
Σε αυτό το πλαίσιο, ήταν και είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ η μέγιστη συσπείρωση αγωνιστών και δυνάμεων που θα συγκρούεται με τις λογικές που ρίζωσαν με το μνημόνιο, με τις πολιτικές της ΕΕ και του ΔΝΤ, θα δημιουργεί αντιστάσεις στις σχολές μας από το “μικρότερο” μέχρι το “μεγαλύτερο” ζήτημα, θα φιλοδοξεί να εκφράσει ένα σύγχρονο ρεύμα αμφισβήτησης και θα παλεύει για την αγωνιστική ανασυγκρότηση των Φοιτητικών Συλλόγων. Ήταν και είναι περισσότερο αναγκαίος από ποτέ για την φοιτητική αριστερά ο βαθύτερος αναστοχασμός, η αυτοκριτική, το προχώρημα των καθημερινών πρακτικών, η υπέρβαση παθογενειών και το πρόταγμα μιας σύγχρονης κουλτούρας για την νεολαία κόντρα στα κυρίαρχα πρότυπα.
Σε όλη αυτή την κατάσταση τα δύο αριστερά σχήματα της σχολής ΑΝΑΦΗ και ΑΣΥΜΜΕΤΡΙΑ κάναμε το προηγούμενο διάστημα κοινές συζητήσεις, όπου με συμφωνίες και διαφωνίες καταλήξαμε ότι υπάρχει αυτός ο κοινός τόπος σε σχέση με τα σημαντικά επίδικα της περιόδου, που όχι απλά μας επιτρέπει αλλά μας οδηγεί με λογική αναγκαιότητα στη περαιτέρω συνεργασία, ώστε να μπορούμε να δίνουμε από κοινού νέες αποτελεσματικότερες απαντήσεις στα νέα αναβαθμισμένα ερωτήματα της συγκυρίας σήμερα. Μια συνεργασία που θα εμβαθύνει τις μέχρι τώρα στενές πολιτικές σχέσεις των δύο συλλογικοτήτων που εκφράζονταν ήδη από τα κοινά αγωνιστικά πλαίσια στις Γενικές Συνελεύσεις τα προηγούμενα χρόνια, μέχρι τις καθημερινές μάχες που δώσαμε μαζί. Μια συνεργασία που θα αποκρυσταλλώνεται και στην κοινή εκλογική κάθοδο στις φοιτητικές εκλογές του συλλόγου μας στις 18 Μάη, αλλά ακόμα σημαντικότερο στην περαιτέρω ενοποιητική διαδικασία που θα ακολουθήσουμε από τις 19 Μάη και έπειτα. Αυτή η κίνησή μας θέλουμε και ελπίζουμε να στηριχτεί από όλους τους ανένταχτους αγωνιστές της σχολής, από όλους τους φοιτητές που νιώθουν την ανάγκη της αμφισβήτησης κάθε κυρίαρχης λογικής και έχουν τη διάθεση να αποτελέσουν οι ίδιοι τη μαγιά για το νέο που χτίζεται.
Προχωράμε μαζί για να δώσουμε απάντηση …
- στη λογική του “όλοι ίδιοι είναι”
- στην απογοήτευση και τη λογική του ότι “οι αγώνες είναι καταδικασμένοι, δεν νικάνε”
- στον κατακερματισμό, σε λογικές “μοναδικής αλήθειας” και κομματικών μαγαζιών
- στην απαξίωση των συλλογικών διαδικασιών και των αγωνιστικών πρακτικών μέσα και έξω από τη σχολή.
- σε όλες τις πρώην και νυν καθεστωτικές παρατάξεις και τα συντηρητικά δήθεν ανεξάρτητα παραρτήματα τους.
Προχωράμε μαζί για να δώσουμε απάντηση σε όλους αυτούς που νόμιζαν ότι ξεμπέρδεψαν μαζί μας, ότι η γενιά μας ξόφλησε. Δεν είμαστε και δε θα γίνουμε ποτέ μια χαμένη γενιά. Με τους αγώνες μας θα χτίσουμε το μέλλον μας πάνω στα συντρίμμια του σήμερα!
Συμμετέχουμε όλοι στις φοιτητικές εκλογές στις 18 Μάη, στηρίζουμε- ψηφίζουμε το ενωτικό ψηφοδέλτιο των ΑΝΑΦΗ και της Ασυμμε3.
Πηγή: asymmetria.wordpress.com
