Βρισκόμαστε μόλις λίγες μέρες αφότου το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πέρασε από το ελληνικό κοινοβούλιο. Όλοι, με εξαίρεση τα κυβερνητικά κόμματα, αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που αναδιαρθρώνει την εργασιακή συνθήκη μακροπρόθεσμα στη χώρα με τους χειρότερους όρους για τον κόσμο της εργασίας. Όλοι επίσης αντιλαμβάνονται ότι όσο σημαντικές και δυναμικές να είναι οι αντιστάσεις που αρθρώθηκαν, εντούτοις φάνηκε εκ του αποτελέσματος ότι ήταν ανεπαρκείς προκειμένου να εμποδίσουν την ψήφιση του εν λόγω νομοσχεδίου. Το γεγονός αυτό αναδεικνύει ότι έλλειψε εκείνη η αφήγηση από πλευράς ελληνικής αριστεράς που θα κατάφερνε να συσπειρώσει ευρύτερα κομμάτια του λαϊκού κινήματος, ικανά να παγώσουν το νομοσχέδιο.
Ερχόμενοι στα του ελληνικού Πανεπιστημίου, και συγκεκριμένα στα της Νομικής Αθήνας, η κατάσταση δεν διαφέρει και σημαντικά, αφού η φετινή χρονιά μπορεί να χαρακτηριστεί από μία γενικευμένη αδράνεια από πλευράς φοιτητικού σώματος. Σε μια σειρά από κόμβους και προβλήματα, όπως τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, τα φαινόμενα καθηγητικής αυθαιρεσίας κατά την περίοδο της εξεταστικής, το ζήτημα των απολυμένων καθαριστριών ορθώθηκαν και εδώ σημαντικές αντιστάσεις, που όμως δεν ήταν επαρκείς για να τα αποτρέψουν.
Αυτή η γενική κατάσταση, μέσα και έξω από το Πανεπιστήμιο, οδηγεί σε δύο συμπεράσματα: Πρώτον, ο κόσμος της νεολαίας πλήττεται όπως ποτέ άλλοτε, τόσο υλικά και άμεσα, σε χρόνο ενεστώτα, όσο και στο επίπεδο της μελλοντικής του προοπτικής. Οι νέοι άνθρωποι και ιδίως η φοιτητιώσα νεολαία βλέπουν να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους η δημιουργία ενός μέλλοντος όπου η ζωή είναι εντατικοποιημένη και το βιοτικό επίπεδο υποβαθμισμένο, και οποιαδήποτε προσπάθεια αντίστασης συναντάει έναν τοίχο. Δεύτερον, είναι πλέον πιο καθαρό από ποτέ, ότι εάν θέλουμε να υπερβούμε αυτήν την κατάσταση, να ανατρέψουμε τα δεδομένα και να εξασφαλίσουμε ότι η γενιά μας δεν θα είναι η γενιά που θα ζήσει χειρότερα από τις προηγούμενες, χρειαζόμαστε μια νέα δυναμική που θα δίνει προοπτική στον/ην νεολαίο/α να αγωνιστεί και να κατακτήσει τα αυτονόητα και ακόμα παραπάνω. Στον χώρο του πανεπιστημίου σημαίνει μια νέα φοιτητική αριστερά, που μέσα από μια ανασυνθετική διαδικασία, η οποία θα εντοπίζει και τις συγκλίσεις αλλά παράλληλα δεν θα κλείνει τα μάτια και δεν θα φοβάται να αναμετρηθεί με τις διαφωνίες και τις παθογένειες, θα προάγει μια νέα φιγούρα αγωνιζόμενου φοιτητή. Η διαδικασία αυτή θα είναι πραγματικά και αποτελεσματικά ανασυνθετική μόνο αν γίνει δημοκρατικά, από τα κάτω, με την εμπλοκή όχι μόνο συγκροτημένων πολιτικών δυνάμεων αλλά και κάθε ανένταχτου/ης φοιτήτη/τριας που βλέπει τον εαυτό του μέσα σε αυτή την προσπάθεια. Το εγχείρημα αυτό δεν αποτελεί μια απλή άθροιση επιμέρους χαρακτηριστικών της πολιτικής κουλτούρας της κάθε δύναμης, αλλά θα είναι δυναμικό, με διαρκή αλληλοτροφοδότηση.
Η διαδικασία αυτή, στον κοινωνικό χώρο της Νομικής, ξεκίνησε με σαφή τρόπο τη φετινή χρονιά, με την πολιτική προσέγγιση των πολιτικών μας δυνάμεων, πέρα από το επίπεδο της απλής κινηματικής συμπόρευσης, που άλλωστε υπάρχει χρόνια, μέσα από μετατοπίσεις και την κατάρρευση παλιών βεβαιοτήτων που λειτουργούσαν ως διαχωριστικές. Αντιλαμβανόμαστε ότι στην παρούσα συγκυρία συντρέχουν τόσο ο παράγοντας της δυνατότητας όσο και αυτός της αναγκαιότητας. Η δυνατότητα είναι η κατάσταση που περιγράφηκε παραπάνω, κατά την οποία άρθηκαν οι τοποθετήσεις και οι αναλύσεις που δεν επέτρεπαν την περαιτέρω σύγκλιση και συμπόρευσή μας. Το σημαντικότερο όμως, είναι η συνθήκη της αναγκαιότητας, η συνειδητοποίηση ότι σε αυτή την δύσκολη για το φοιτητικό κίνημα περίοδο μόνο η μετωπική λογική μπορεί να αποτελέσει το αντίπαλο δέος στην αδράνεια, στον ατομικό δρόμο, στα τείχη που ορθώνουν γύρω μας και να δώσει μια νέα πνοή στη συλλογική διεκδίκηση.
Η κοινή μας συμπόρευση έχει ως στόχο να πετύχει μικρές και μεγάλες υλικές νίκες στα αμφιθέατρα, στον δρόμο, στις συνειδήσεις. Να συμβάλει στην αλλαγή της πολιτικής παρέμβασης στο Πανεπιστήμιο, να ανατρέψει την αντίληψη περί «σάπιου φοιτητικού συνδικαλισμού», να κάνει κτήμα κάθε φοιτήτριας και φοιτητή την καθημερινή διεκδίκηση καλύτερων όρων σπουδών και μιας ζωής με αξιοπρέπεια.
Η διαδικασία αυτή περνάει και μέσα από την μάχη των επερχόμενων Φοιτητικών Εκλογών, όπου η σημασία ενός τέτοιο πλατιού, αριστερού,ανατρεπτικού κατεβάσματος είναι μεγάλη, όπως ακριβώς και η επιτυχία του σε πανελλαδικό επίπεδο. Αυτή η σημασία δεν εντοπίζεται με όρους αριθμών, αλλά υπό το πρίσμα της αλλαγής συσχετισμών στο εσωτερικό των Φοιτητικών Συλλόγων, καθώς και της καταγραφής ενός ρεύματος αντίστασης, ριζοσπαστικής αμφισβήτησης και επανεμπλοκής στην πολιτική στο εσωτερικό των Πανεπιστημίων. Ένα ρεύμα, το οποίο θα σπάει τη σιωπή του ΤΙΝΑ, θα έρχεται σε ρήξη με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ και θα καθιστά σαφές ότι δεν ανέχεται να παίζουν με τις ζωές μας σε μία διαπραγμάτευση. Εν τέλει, μια τέτοια κατεύθυνση θα αποδείξει ότι, όντως, τον δρόμο τον φτιάχνεις προχωρώντας και όχι οπισθοχωρώντας στον απομονωτισμό, στην καθαρότητα και στην αυτοεπιβεβαίωση.
Γι’αυτό, στις 18 Μαϊου, κόντρα στην αποχή, συμμετέχουμε, στηρίζουμε, ψηφίζουμε το ενωτικό ψηφοδέλτιο της Αριστερής Ανατρεπτικής Συνεργασίας , ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ [εαακ] – ΑΡΕΝ – ΑΡΔΙΝ.
Πηγή: arenilegal.wordpress.com
